Να αγαπάμε πολύ την Εκκλησία.
<<Γιά να διατηρήσωμε την ενότητά μας, οφείλομε να κάνωμε υπακοή εις την Εκκλησία, εις τους Επισκόπους Της. Υπακούοντας εις την Εκκλησία, υπακούομε εις τον Ίδιο τον Χριστό! Ο Χριστός θέλει να γίνωμε μία ποίμνη με έναν Ποιμένα.
«Καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς Ποιμήν» (Ιωάνν. Ι΄16΄)!!!
Να πονάμε γιά την Εκκλησία. Να την αγαπάμε πολύ. Να μη δεχώμασθε να κατακρίνουν τους αντιπροσώπους Της. Στο Άγιον Όρος το πνεύμα που έμαθα ήταν Ορθόδοξο, βαθύ, άγιο, σιωπηλό, χωρίς έριδες, χωρίς καυγάδες και χωρίς κατακρίσεις. Να μην πιστεύωμε τους ιεροκατηγόρους. Και με τα μάτια μας να δούμε κάτι αρνητικό, να γίνεται από κάποιον ιερωμένο, να μην το πιστεύωμε, ούτε να το σκεπτώμασθε, ούτε να το μεταφέρωμε. Το ίδιο ισχύει και γιά τα λαϊκά μέλη της Εκκλησίας και γιά κάθε άνθρωπο.
Όλοι είμασθε Εκκλησία.
Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία γιά τα λάθη των εκπροσώπων Της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν γιά τη διόρθωσι, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε, βέβαια, τον Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζωμε κάθε μέλος Της και κάνωμε ό,τι κάνει ο Χριστός. Θυσιαζόμασθε, αγρυπνούμε, κάνομε το παν, όπως Εκείνος, ο Οποίος «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει» (Α΄Πέτρ.Β΄23΄)!!!
Να προσέχωμε και το τυπικό μέρος. Να ζούμε τα Μυστήρια, ιδιαίτερα το Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Σ’ αυτά ευρίσκεται η Ορθοδοξία! Προσφέρεται ο Χριστός εις την Εκκλησία με τα Μυστήρια και κυρίως με την Θεία Κοινωνία. Να σας πω γιά μία επίσκεψι του Θεού σε εμένα τον ταπεινό, γιά να δήτε την Χάρι των Μυστηρίων. Από καιρό είχα βγάλει στην πλάτη μου ένα σπυράκι, το οποίο με πονούσε πάρα πολύ. Ήταν πολύ μικρό, σαν μιά κεφαλή καρφίτσας. Ο πόνος απλωνόταν σε μεγάλη περιφέρεια της αριστερής πλευράς της πλάτης μου. Ήταν αφόρητος. Στο κελλί μου στο Μήλεσι είχαμε κάνει Ευχέλαιο. Έτσι όπως πονούσα, μου εσταύρωσαν το σπυράκι με το Ευχέλαιο και αμέσως έσβησε ο πόνος! Και τόσο πολύ είχα ευχαριστηθή με την επίσκεψι αυτή του Θεού, ώστε, όποιος ερχόταν, του έλεγα: «Πάρε από αυτό το ευχέλαιο. Ό,τι πόνο έχεις, απ’ αυτό να βάζης!».
Συγγνώμη που το λέγω, αλλά είναι προς Δόξαν Θεού!>>!!!
Πηγή: «Βίος και Λόγοι». Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. Ι.Μ.Χρυσοπηγής. Σελ.206!!
