Ένα ελάφι διψασμένο, πλησίασε κάποια πηγή. Σκύβοντας γιά να πιεί νερό και να ξεδιψάσει, παρατήρησε με έκπληξη το είδωλό του μέσα στα καθαρά νερά. Ένοιωσε τότε, περήφανο γιά τα πλούσια κέρατά του, θαύμασε το μέγεθος τους και τα περίπλοκα σχήματά τους· στενοχωριόταν όμως γιά τα ποδαράκια του, που φαινόντουσαν ισχνά και ασθενικά...
Ενώ καθόταν, λοιπόν, και συλλογιζόταν όλα αυτά, φάνηκε ένα λιοντάρι και πήρε το ελάφι στο κυνήγι. Το ελάφι, το έβαλε αμέσως στα πόδια και άφησε το λιοντάρι πολύ πίσω του, κερδίζοντας ολοένα σε απόσταση. Ως γνωστόν η γρηγοράδα των ποδιών, είναι το δυνατό σημείο των ελαφιών.
Έτσι λοιπόν, όσο η πεδιάδα ήταν ακάλυπτη, το ελάφι κάλπαζε μπρος και έδειχνε ότι θα γλιτώσει άνετα. Όταν όμως έφθασε σε δασωμένη περιοχή, τότε συνέβη το κακό, τα πλούσια κέρατά του μπλέχθηκαν μέσα στα κλαδιά των δένδρων και ακινητοποιήθηκε, με αποτέλεσμα να το αρπάξει το λιοντάρι. Εκείνη τη στιγμή, βλέποντας τον θάνατο να πλησιάζει, το ελάφι μονολόγησε από μέσα του:
«Αχ εγώ το καϋμένο… Αυτά για τα οποία ντρεπόμουνα (τα ισχνά πόδια του), αυτά ήταν εκείνα που θα με έσωζαν. Αντίθετα, εκείνα που είχα γιά καμάρι μου μεγάλο (τα κέρατά του), στάθηκαν η καταστροφή μου…»!!
Το επιμύθιο, κατά τον Αίσωπο: «Οὕτω πολλάκις ἐν κινδύνοις οἱ μὲν ὕποπτοι τῶν φίλων σωτῆρες ἐγένοντο, οἱ δὲ σφόδρα ἐμπιστευθέντες προδόται»!!
