Όταν ήταν νεαρός ο Καζαντζάκης, επισκέφθηκε το Άγιον Όρος και ερώτησε τον γέροντα Μακάριο:
«Πάτερ, γιατί στο τέλος να μη σωθή και... ο διάβολος;».
Και ο γέροντας Μακάριος (κατά την ακριβή απόδοση του ίδιου του Καζαντζάκη), απάντησε ως εξής:
«Πρόσεξε νεαρέ, γιατί το “εγώ” θα σε φάει... Ο εωσφόρος, που εσύ υπερασπίζεσαι και θέλεις να τον σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίσθηκε στην κόλαση; Όταν στράφηκε προς τον Θεό και του είπε: “εγώ”! Ναι, ναι, άκου και βάλτο καλά στο νου σου. Ένα μονάχα πράμα κολάζεται στη κόλαση: Το ''εγώ''!».
Και τότε ο Καζαντζάκης (σύμφωνα, πάντα με τα λόγια του ιδίου), τίναξε το κεφάλι του πεισμωμένος και αντιμίλησε στον Γέροντα ως εξής:
«Μη το κακολογάς, πάτερ Μακάριε το “εγώ”. Με το “εγώ” αυτό, ξεχώρισε ο άνθρωπος από το ζώο»…!
«Όχι, νεαρέ μου. Με το “εγώ” αυτό, χωρίσθηκε ο άνθρωπος από το Θεό!!», διώρθωσε ο πατήρ Μακάριος.
Και ο Καζαντζάκης καταλήγει μονολογώντας:
«Έφυγα, λέγοντας στον εαυτό μου: “Έχεις καιρό να βρεις το Θεό”. Εξάλλου δεν είχε ξεθωριάσει η λάμψη …του εωσφόρου μέσα μου»…!
Θλίβεται κανείς, να βλέπει έναν, υποτίθεται, «πνευματικό» άνθρωπο, άνθρωπο των γραμμάτων, να μην μπορεί να καταλάβει ότι η άρνηση του Θεού και η ολέθρια συμπάθειά του γιά τον διάβολο, προερχόταν από τον εωσφορικό του εγωϊσμό…
