«…Ο νους μας να είναι στον Ουρανό! Εκεί να ευρίσκεται! Πότε να τον πηγαίνουμε στον Θρόνο του Χριστού, πότε στης Παναγίας, πότε στα κάλλη του Παραδείσου! Εάν εδώ είναι κάτι που μας ενθουσιάζει και λέμε: «Τί ωραίο!», σκεφθήτε εκεί στον Ουρανό τί γίνεται! Σ’ αυτά να αδολεσχούμε, να μη μας περδικλώνη ο διάβολος με τα τετριμμένα: «Εκείνη με στραβοκοίταξε, εκείνη μου είπε εκείνο, εκείνη μου είπε το άλλο, γιατί να μου το πη…»· τίποτε, συγχώρα!
Ο διάβολος κοιτάζει τί να κάνη, πώς να μας απασχολήση. Και βάζει έναν άνθρωπο να μας στραβοκοιτάξη π.χ., και μπορεί να έχη αυτός, άλλο λογισμό και σε μας να φανή ότι μας στραβοκοίταξε, γιά να κάνη ο διάβολος το κέφι του και να φύγη η προσευχή από τον Θεό και να μας πάρη τον νου μας από εκεί που τον έχουμε καρφωμένο. Εκεί που είναι καρφωμένος, και είναι στον Παράδεισο και απολαμβάνει τα μεγαλεία του Θεού, κοιτάζει ο διάβολος να μας πάρη από εκεί που είμασθε.
Όταν εμείς έχουμε αυτή την θεωρία, όλη την ημέρα στον νου μας, δηλαδή, τον νου μας τον έχουμε στον Παράδεισο, τότε ο διάβολος κοιτάζει να μας αποσπάση: «Η μία θα πη μία κουβέντα, η μία θα μεγαλοφωνήση, η άλλη θα θυμώση», γιά να μας αποσπάση από το Μεγαλείο αυτό που απολαμβάνουμε εκείνη την στιγμή. Όταν ο άνθρωπος είναι σε θεωρία, η Χάρις του Θεού, πολύ τον βοηθάει να λέη την “ευχή”, και τον χαριτώνει…»!!
Πηγή: «Λόγια Καρδιάς», Γερόντισσα Μακρίνα Βασσοπούλου 1921-1995, Έκδοση Ι.Μ.Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριά Βόλου.
