Δευτέρα 8 Απριλίου 2019

ΕΝΑ «ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ», ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΞΙΖΕΙ!!!


     Πριν από σαράντα χρόνια, επισκεπτόμουν συχνά το Άσυλο Ανιάτων των Αθηνών, που είναι πάνω από την Εκκλησία της «Αγίας Ζώνης»-Κυψέλης.
     Το συγκλονιστικώτερο περιστατικό το εβίωσα στα φρικτά (τότε) υπόγεια του Ασύλου, που για να τα επισκεφτεί κάποιος, έπρεπε πραγματικά να σφίξει την καρδιά του, να κρατήσει πολύ σφιχτά… την μύτη του και να το πάρει απόφαση, για το τι θα συναντήσει.
     Αυτό που με τράβηξε και δεν μπορούσα να αντισταθώ στην εσωτερική μου παρόρμηση να κατέβω εκεί (δηλαδή, στα υπόγεια) ήταν, το ότι ενώ ετοιμαζόμουν να αποχωρήσω από μια επίσκεψη σε κάποιους ασθενείς φίλους, άκουσα ευκρινέστατα και επαναλαμβανόμενα μια φωνή, σαν να έβγαινε από τα έγκατα της γης, να λέει: «Δόξα σοι ο Θεός! Δόξα σοι ο Θεός! Δόξα σοι ο Θεός!»
     Κατέβηκα, λοιπόν, κυριολεκτικά κρατώντας την ανάσα μου και προσπαθώντας να εστιάσω το βλέμμα μου εκεί απ’όπου ερχόταν η συγκεκριμένη ευχαριστιακή φωνή. Σας διαβεβαιώνω ότι ήταν πάρα πολύ δύσκολο, διότι το  φοβερό θέαμα απ’όλες τις πλευρές του υπογείου δεν ήταν δυνατόν να διαφύγει της αντιλήψεώς μου…
     Εν πάση περιπτώσει, έφτασα στην μέση ενός θαλάμου με τριάντα περίπου κρεβάτια και λέγω στη μέση διότι από εκεί  προήρχετο η δοξολογική φωνή, που με τράβηξε με άρρητη βία κοντά της. Αυτό που είδα, όντως με σοκάρισε, αλλά αυτά που άκουσα πράγματι με εξέπληξαν!!!
    Στην μέση λοιπόν του θαλάμου, ήταν ένα κρεβάτι πάνω στο οποίο ευρίσκετο μπρούμυτα ένας άνθρωπος μεγέθους το πολύ-πολύ 80 εκατοστών… Ο οποίος δεν είχε τα χαρακτηριστικά στοιχεία νάνου. Πλησίασα με πολλή συστολή, και τον ρώτησα: «Εσύ λες το “Δόξα σοι ο Θεός”;;»
      Η απάντηση μου ήρθε κατακέφαλα:
     «Ναι, εγώ το λέγω και το νοιώθω και το χαίρομαι μέσα από την καρδιά μου!!».
    Δεν περίμενα, τέτοια αντίδραση και γι’αυτό λέγω ότι η απάντηση μου ήρθε κατακέφαλα.
      Συγκλονισμένος και με πολύ δέος ψέλλισα:
     «Και τι σε κάνει να το λες αυτό;;»
     Τα επόμενα που άκουσα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο, καταγράφηκαν εγχάρακτα και δια βίου μέσα μου:
    «Άκουσε, φίλε μου. Γεννήθηκα, χωρίς σπονδυλική στήλη παρά μόνο με ένα υποτυπώδη "σωλήνα" από τον οποίο διέρχεται ο νωτιαίος μυελός… Γονείς δεν γνώρισα… Συγγενείς, φίλους ή γνωστούς από οικογενειακό περιβάλλον δεν είχα… Το μόνο σπίτι που γνώρισα είναι αυτό το δωμάτιο στα υπόγεια του Ασύλου και φίλοι και γνωστοί μου, είναι οι συνασθενείς που είναι γύρω μου…  Το πώς είναι η οροφή του δωματίου που βρίσκομαι, δεν το γνωρίζω, διότι δεν μπορώ να γυρίσω ανάσκελα, επειδή τα πλευρά μου θα πιέσουν τα εσωτερικά ζωτικά μου όργανα και εφόσον δεν υπάρχει σπονδυλική στήλη, θα πεθάνω… Το μόνο που βλέπω, είναι αυτά τα μαξιλάρια πάνω στα οποία ακουμπώ μπρούμυτα, και τα οποία φωτίζονται απ’αυτή την ισχυρή λάμπα που βλέπεις από πάνω μου…  Παρά ταύτα, νοιώθω μια απερίγραπτη χαρά μέσα μου και αισθάνομαι συνέχεια την ανάγκη, να δοξολογώ τον Θεό!!! Γι’αυτό, και η μοναδική μου προσευχή, την οποία δεν μπορώ να συγκρατήσω και την λέω φωναχτά, εκτός από το βράδυ για να μην ενοχλώ τους άλλους ασθενείς, είναι το: “Δόξα σοι ο Θεός”!!! Αυτή με απλά λόγια είναι η ταπεινή μου ιστορία και σήμερα (δηλαδή, το 1978-79) είμαι περίπου πενήντα χρονών!!!» !!!    
    Έφυγα αποσβολωμένος και, όπως προανέφερα, αυτή η μοναδική εμπειρία καταγράφηκε με άσβηστα και ολοφώτεινα γράμματα μέσα μου.
    Την μοιράζομαι μαζί σας και εύχομαι τα αποτελέσματα της, να είναι πραγματικά ευεργετικά για όλους μας, σ’όλη την διάρκεια της υπόλοιπης επίγειας ζωής μας.

Μοναδική Εμπειρία Ζωής.