«Κάποτε, όλα τα φυτά της γης συνεδρίαζαν, γιά να βρούνε σε ποιά φυτά πρέπει να δώσουν βραβεία αρετής και τελειότητας. Παρουσιάσθηκαν λοιπόν πολλά φυτά, που εκθέτανε τις αρετές τους, τις χρησιμότητες και τις θυσίες τους. Επειδή όμως ως φυτά που ήταν, δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη μοναχά τους, εζήτησαν από τους ανθρώπους να τα συμβουλεύσουν.
Οι άνθρωποι, όπως ήξεραν από τα ανθρώπινα, τους είπαν πως οι αρετές πάνε μαζί με τα βάσανα και την κακοπέραση. Γι’ αυτό, πρότειναν γιά βράβευση το σιτάρι, το κλήμα και την ελιά.
Το σιτάρι, είπαν, φυτρώνει μέσα στο χειμώνα και τραβάει τα βάσανά του κάτω από το χιόνι, που σκεπάζει τους κάμπους. Ύστερα το θερίζουν με τα δρεπάνια, το πατούν στα αλώνια, το αλέθουν με τις μυλόπετρες και το αλεύρι το δέρνουν στη σκάφη, γιά να ζυμωθή. Ύστερα το ψήνουν στον φούρνο και όταν ψηθή κόβουν το καρβέλι με το μαχαίρι και μπουκιά-μπουκιά το αλέθουν πάλι με τα δόντια τους. Γι’ αυτό αξίζει το πρώτο βραβείο αρετής!
Κατόπιν το κλήμα, το πετσοκόβουν πρώτα στο κλάδεμα γιά να πάρουν τον καρπό του. Εν συνεχεία, το σταφύλι το πατούν με τα πόδια τους και το ξεζουμίζουν. Μετά το πίνουν οι άνθρωποι (με χαρά και ευφροσύνη και ευχαριστούν τον Δημιουργό τους).
Και την ελιά την κακομοίρα, τη δέρνουν μες στο καταχείμωνο, γιά να της πάρουν τον καρπό. Και ύστερα, τον πατάνε τον καρπό στα λιοτρίβια, γιά να του βγάλουν το λάδι. Και το λάδι της το μαγειρεύουν και το καίνε στο λυχνάρια και στα κανδήλια!
Έτσι τα φυτά παραδέχθηκαν τη γνώμη των ανθρώπων, και έδωσαν τα βραβεία αρετής και τελειότητας στο σιτάρι, στο κλήμα και στην ελιά. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι πήραν τα βραβευμένα φυτά και τα καλλιέργησαν με περισσότερο ζήλο και έτσι έχουν την απαραίτητη τροφή, γιά να τρώνε, αλλά και γιά να φέρνουν τον Θεόν κάτω στη γη (τελώντας τα μυστήριά Του και λατρεύοντάς Τον)!»
Πηγή: «Ο βοσκός Νικάνορας και το Ρωμαίϊκο», παραμύθια του Κώστα Γανωτή.
