Κάποιος νέος, εκπαιδευόταν σε Σχολή εφέδρων Αξιωματικών, αλλά αναζητούσε τον τρόπο να εγκαταλείψει την Σχολή του και να γίνει απλός στρατιώτης, διότι αντιμετώπιζε, όπως έλεγε, «μεγάλες δυσκολίες»…
Ο νέος επισκέφθηκε τον πατέρα Επιφάνιο και τον ενημέρωσε περί του ότι, ήθελε να φύγει από την Σχολή.
Ο Γέροντας, αφού μάταια του συνιστούσε υπομονή, στο τέλος του λέει:
«Δεν πας, παιδί μου, στο άσυλο Ανιάτων να πλησιάσεις έναν κατάκοιτο και να του πεις: “Φίλε, αλλάζουμε θέση; Να πας εσύ στη Σχολή Αξιωματικών και εγώ στο κρεββάτι σου;”. Τότε θα δεις τον κατάκοιτο, να λάμπει ολόκληρος! Εάν, μάλιστα, γινόταν ένα θαύμα, θα τον έβλεπες να πετάγεται σαν ελατήριο και να τρέχει με χαρά να πάρει τη θέση σου ή και πολύ δυσκολώτερη θέση! Παιδί μου, δυστυχώς, έχομε την υγεία μας και είμασθε όλο παράπονα και γκρίνια…»!!
Τότε ο νέος έφυγε αλλαγμένος και αναπτερωμένος.
