Ήταν ένας άνθρωπος που είχε δύο σκυλιά. Το ένα από αυτά, το εκπαίδευε γιά το κυνήγι, ενώ το άλλο το έβαλε φύλακα του σπιτιού. Έτσι, λοιπόν, όποτε έβγαινε το λαγωνικό να κυνηγήσει και έπιανε κανένα θήραμα, ο αφέντης έριχνε την ίδια μερίδα φαγητού και στον άλλο σκύλο.
Το κυνηγόσκυλο, βέβαια, εξοργιζόταν με αυτή την κατάσταση, μέχρι που ξέσπασε σε παράπονα λέγοντας στον σκύλο φύλακα:
«Εγώ, βγαίνω έξω και κοπιάζω κάθε μέρα σαν λαγωνικό που είμαι, ενώ εσύ κάθεσαι χωρίς να κάνεις τίποτε και απολαμβάνεις τους δικούς μου κόπους…».
Τότε ο άλλος σκύλος τού αποκρίθηκε:
«Μα τί, δικό μου είναι το φταίξιμο γι’ αυτή την κατάσταση; Όχι βέβαια, το αφεντικό φταίει. Εκείνος με έμαθε να τεμπελιάζω και να τρέφομαι από τον μόχθο των άλλων».
Μύθος του Αισώπου.
Το επιμύθιο, κατά τον Αίσωπο:
«Οὕτω καὶ τῶν παίδων οἱ ῥᾴθυμοι, οὐ μεμπτέοι εἰσίν, ὅταν αὐτοὺς οἱ γονεῖς οὕτως ἄγωσιν»!
(Το ίδιο ισχύει και γιά τα μικρά τεμπέλικα παιδιά, διότι δεν είναι αυτά αξιόμεμπτα, αλλά οι γονείς τους που έτσι τα μεγαλώνουν)!
