Κάποτε, μία πτωχή γυναίκα, περνούσε από ένα αμπέλι, το οποίο ήταν γεμάτο από λαχταριστά και ώριμα σταφύλια. Ήταν κατακαλόκαιρο, σταμάτησε λοιπόν, μπροστά στο αμπέλι και όπως ήταν διψασμένη, συλλογίστηκε:
«Να είχα ένα τσαμπί από αυτά τα ζουμερά σταφύλια…».
Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται στο δρόμο, ο νοικοκύρης του αμπελιού.
Την χαιρέτισε και της λέει:
«Τί κοιτάζεις καλή μου κυρία; Θα ήθελες ένα τσαμπί σταφύλια;».
«Βέβαια, θα ήθελα!», απάντησε εκείνη, «αλλά δεν μπορώ να πάρω».
«Μην ανησυχείς», της λέει ο νοικοκύρης. «Εγώ είμαι το αφεντικό του αμπελιού και θα σου δώσω, περίμενέ με».
Μπαίνει τότε στον αμπελώνα και χάνεται μέσα στα φουντωτά αμπέλια. Εκείνη περίμενε με αρκετή αγωνία, αλλά όταν είδε ότι αργούσε ο αμπελουργός, σκέφθηκε ότι, την ξέχασε και έτσι απομακρύνθηκε από το μέρος εκείνο. Μετά από λίγο, εμφανίζεται ο αμπελουργός και διαπιστώνει ότι η γυναίκα είχε φύγει. Την είδε όμως στο βάθος του δρόμου, μακριά, να απομακρύνεται και την φώναξε να επιστρέψει.
Μόλις επέστρεψε η γυναίκα, της λέει ο αμπελουργός:
«Συγγνώμη που άργησα. Αλλά γιατί έφυγες; Άργησα λίγο διότι ήθελα να διαλέξω τα καλλίτερα τσαμπιά! Νά, σου έφερα ένα γεμάτο κοφίνι!»!
Και της έδωσε το κοφίνι. Η γυναίκα εντράπηκε, έβαλε το κεφάλι κάτω, πήρε το κοφίνι, ευχαρίστησε τον καλό αμπελουργό και έφυγε!
Η ιστορία αυτή, κρύβει ένα μεγάλο μάθημα γιά όλους. Πολλές φορές ζητάμε στην προσευχή μας κάτι, αλλά δεν παίρνουμε άμεση απάντηση. Τότε, πιστεύουμε ότι, ο Θεός αδιαφορεί γιά εμάς... Κάποιες φορές, μετά από καιρό, και όταν βέβαια, είναι γιά το καλό μας αυτό που ζητάμε, έρχεται η απάντηση από τον Κύριο και μάλιστα πλουσία και ευλογημένη, όσο δεν μπορούσαμε να την φαντασθούμε!
