«Μην αφήσης σε καμμιά περίπτωσι τον εαυτόν σου να οργισθή!
Υπόταξε στην Αγάπη κάθε προσβολή που σου γίνεται και κάθε παραξενιά, κάθε είδος οικογενειακής δυσαρέσκειας!
Τίποτε άλλο να μην ξέρης, παρά μόνο την Αγάπη!!
Να κατηγορής πάντα τον εαυτόν σου,
να ομολογής πως εσύ είσαι ο φταίχτης γιά όλα!
Μία χριστιανή, είχε ζήσει από κοντά τον πατέρα Σίμωνα τον Αρβανίτη, και είχε λάβει πολλές ευλογίες από Αυτόν. Κάποτε η μικρή ασθενής κόρη της, ενώ ήταν καταδικασμένη από τους ιατρούς του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» και ανέμεναν την κατάληξί της μέσα σε λίγες ώρες, «γύρισε» και έγινε γρήγορα καλά!
Η μητέρα, τότε, έκανε τάμα, μόλις έπαιρνε την κόρη της από το Νοσοκομείο, να πήγαινε πρώτα το παιδί της στον Γέροντα και μετά στο σπίτι της. Επί πλέον, να πουλούσε ένα οικόπεδο που είχε προίκα και να έδινε τα χρήματα στο Μοναστήρι.
Πρόσφατα, μία πτωχή και πολύτεκνη μητέρα επήγε εις το παντοπωλείο να προμηθευθή, με πίστωσι, τρόφιμα γιά το Πάσχα. Ο παντοπώλης, την ερώτησε τί ήθελε, και εάν είχε χρήματα μαζί της, μιάς και εγνώριζε καλά την κατάστασι της οικογενείας της.
Εκείνη, αμέσως κατέβασε το κεφάλι της και φοβισμένη λέει εις τον καταστηματάρχη:
«Είμαι χήρα με πέντε παιδάκια και πάμπτωχη, το μόνο που έχω εις την τσέπη της ποδιάς μου, είναι αυτό το χαρτάκι, εις το οποίο έγραψε η άρρωστη κόρη μου μία προσευχή…».
Ο παντοπώλης, ψυχρός και αδιάφορος, της είπε ότι, εδώ είναι παντοπωλείο και όχι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Πειράζοντας την γυναίκα και αστειευόμενος, επήρε το χαρτάκι και το ετοποθέτησε εις το ένα τάσι της ζυγαριάς, λέγοντάς της, ειρωνικά:
«Κατά την διάρκεια εβδομήντα χρόνων και πλέον, οι κομμουνιστές, κατεδίωκαν την Εκκλησία του Χριστού, νομίζοντας ότι θα Τήν εξαλείψουν… Τελικά, όμως, συνετρίβησαν αυτοί και όχι ο Χριστός! Έτσι γίνεται με κάθε Λαό και με κάθε άνθρωπο, που πολεμά τον Χριστό. Όλος ο κόσμος ευρίσκεται στα Χέρια Του, στην Εξουσία Του: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ.ΚΗ΄,18΄)!!!
Το να μας διώκουν και να μας φονεύουν, αποτελούν απλά ιστορικά συμβάντα και μπορούμε να τα βιώνωμε με πόνο, αλλά και προσδοκία των αιωνίων αγαθών. Από την άλλη όμως πλευρά, ο Κύριος συνάθροισε περίπου σαράντα εκατομμύρια Μάρτυρες μέσα στα εβδομήντα αυτά χρόνια!! Αν λοιπόν μας δινόταν αυτή η θέα των σωζομένων, τότε θα μεταφερώμεθα πέρα από τον χρόνο και θα ξεχνούσαμε τα παθήματα!!
«Όπως κάθε τέχνη διαμορφώνει διακοσμητικά την ύλη που χρησιμοποιεί, και επιδεικνύει έτσι την αρετή της, π.χ., αυτός που επεξεργάζεται το ξύλο ή ο άλλος το χαλκό και άλλος το χρυσό και τον άργυρο, έτσι και εμείς, όταν ακούμε γιά την καλή ζωή και την ενάρετη και αρεστή εις τον Θεόν συμπεριφορά, οφείλουμε να φανερώνουμε ότι είμεθα στ’ αλήθεια άνθρωποι, δηλαδή, όντα λογικής ψυχής, στη διάθεσι και στις αντιδράσεις μας, και όχι μονάχα ως προς την διάπλασι του σώματος!
Ερώτησε κάποιος τον γ. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο:
«Γέροντα, κατά πόσο η στενοχώρια μπορεί να θεωρηθή αμαρτία;»
Και ο σοφός και διακριτικός γέροντας απήντησε:
«Δεν μπορεί ένας να μη στενοχωρηθή, αν του συμβή ένα ατύχημα, αν αρρωστήση ο πατέρας του από βαρειά αρρώστια, αν το παιδί του τραυματισθή και εισέλθη εις το Νοσοκομείο και κινδυνεύει να ακρωτηριασθή…
Αί! Δεν μπορεί να μη στενοχωρηθή…
Αλλά αυτή η στενοχώρια δεν είναι αμαρτία.
<<Σας λέω κάτι αξιοθαύμαστο, που άκουσα γιά κάποιον μεγάλο και διορατικό Γέροντα, δηλαδή ότι: Ενώ στεκόταν εις την Εκκλησία, την ώρα της Ακολουθίας, μόλις άρχισαν να ψέλνουν οι αδελφοί, έβλεπε έναν Λαμπροφορεμένο να εξέρχεται από το Ιερό, κρατώντας ένα μικρό στρογγυλό σκεύος με αγίασμα και μία μίλη, που την βουτούσε στο σκεύος και πέρναγε απ’ όλους τους αδελφούς και τους σφράγιζε σε σχήμα Σταυρού!
Τις θέσεις εκείνων όσων έλειπαν, άλλοτε σφράγιζε και άλλοτε πέρναγε χωρίς να σφραγίση. Και πάλι, όταν επρόκειτο να σχολάση η Εκκλησία, τον έβλεπε να βγαίνη από το Ιερό και να ξανακάνη το ίδιο!
Μιά μέρα, λοιπόν, τον σταματάει ο Γέροντας και πέφτει στα πόδια του παρακαλώντας τον, να του εξηγήση ποιός ήταν και τί νόημα είχε αυτό που έκανε.
Και του λέει Εκείνος ο Λαμπροφορεμένος:
Έν τινι κηρύγματι (ο π.Ιωήλ) κατά των προκλητικών γυναικείων αμφιέσεων, έλεγε:
«...Τις βλέπετε τις γυναίκες τώρα το καλοκαίρι και γίνονται κινητά κρεοπωλεία…
Τί σέ πιάνει, κυρά μου, και περιφέρεσαι γυμνή;;
Κάνει ζέστη, σού λέει.
Κάποιος «άπιστος» νέος, συναντήθηκε με έναν πάμπτωχο γέροντα ερημίτη.
Και λέγει ο νέος εις τον γέροντα:
«Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκησι και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή εις τον Θεόν, που είναι αμφίβολο εάν υπάρχη…».
Ο ασκητής, αμέσως εχαμογέλασε και λέγει εις τον νέον:
«Και εγώ παιδάκι μου θαυμάζω την ιδική σου άσκησι και θυσία, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την ιδική μου…!».
Ένας τυφλός, πτωχός γέρων μικροπωλητής, επισκέφθηκε ένα πνευματικό πατέρα, γιά να εξομολογηθή.
Κατά την διάρκεια της εξομολογήσεως , λέει εις τον πνευματικό:
«Γέροντα έχω πρόβλημα… Πουλάω μικροπράγματα έξω στο δρόμο γιά να ζήσω, αλλά μία παρέα παιδιών, έχει ως συνήθεια να μου κλέβη τα πράγματα και μετά να με κτυπά και να γελά μαζί μου! Είμαι πολύ αμαρτωλός γέροντα, γι’ αυτό συμβαίνει αυτό».
Θυμωμένος ο πνευματικός, λέει εις τον τυφλό:
«Τα παληόπαιδα, δεν ντρέπονται...
Πλέον δεν σέβεται κανείς τίποτε σ’ αυτή την εποχή...».
Και του απαντά ο τυφλός:
<<Έτυχε κάποιος εις τας ημέρας μας εδώ εις τα Κατουνάκια, όπου εγώ δεν τον πρόφθασα, διότι προ ολίγου καιρού είχεν αποθάνει. Αυτός ήταν υποτακτικός εις ένα γέροντα τυφλόν. Λοιπόν, μίαν ημέραν, ήλθεν ένας πτωχός κοσμικός, περαστικός από το Κελλίον του.
Και τον ερωτά ο νέος μοναχός:
«Από πού είσαι;».
Και ήτο χωριανός του.
Λοιπόν δεν του έδωκε γνωριμίαν, μόνον του είπε: "τί κάμνει ο δείνα:", διά τον πατέρα του. Του λέγει ο ξένος ότι, αυτός απέθανε και άφησε την γυναίκα του και τρία κορίτσια εις τους δρόμους, ορφανά και πτωχά... Είχαν και ένα υιόν, λέγει, όπου έφυγεν από χρόνια και δεν γνωρίζουν τί έγινε...
Λοιπόν, ευθύς ως από κεραυνού επλήγη ο μοναχός. Και αμέσως τον προσέβαλεν η πάλη των λογισμών.
«Θα φύγω», λέγει εις τον Γέροντά του. «Θα φύγω να πάω να προστατεύσω την οικογένειά μου».
Ζητεί ευλογίαν.
Δεν του δίδει Γέροντας.
Αυτός συνεχώς επιμένει.
Και συμβουλεύων ο γέρων· κλαίει δι’ εαυτόν, κλαίει και δι’ εκείνον. Αλλ’ εστάθη αδύνατον, να τον μεταπείση. Τέλος τον άφησεν εις το θέλημά του, και τελικά, έφυγεν ο υποτακτικός.
Κατά την ώρα μιάς ομιλίας μου, παρουσιάσθηκε μία κυρία και με ερώτησε:
«κ. Παναγόπουλε, γιατί δεν με ακούει ο Θεός;
Προσεύχομαι τόσα χρόνια, να μου δώση έναν άνθρωπο Χριστιανό, να νυμφευθώ, και δεν μου τον έδωσε μέχρι σήμερα.
Πού οφείλεται αυτό;
Επειδή δεν πιστεύω;
Εγώ όμως πιστεύω!».
Ένας νέος ερώτησε κάποτε τον φιλόσοφο Πιττακό τον Μυτιληναίο, εάν θα έπρεπε να νυμφευθή μία κοπέλα ανώτερή του, σε πλούτη και μόρφωσι.
Και εκείνος του απήντησε:
«Βλέπεις αυτά εκεί τα παιδιά που παλεύουν;
Πλησίασέ τα και θα σου δώσουν αυτά την συμβουλή που ζητάς»!
Ερώτησε κάποια αδελφή, τον Άγιο Παΐσιο:
«Γέροντα, παρεκάλεσαν να σας πούμε να προσευχηθήτε γιά ένα άρρωστο παιδάκι και ερωτούν αν θα γίνη καλά. Τί να τους πούμε;».
Και απάντησε ο αγιασμένος γέροντας:
«Να τους πήτε ότι, ο Γέροντας θα προσευχηθή και ότι, ο Χριστός αγαπάει το παιδί και θα κάνη ό,τι είναι γιά το καλό του. Αν δη ότι το παιδί, όταν μεγαλώση, θα γίνη καλλίτερο, θα ακούση την προσευχή μας! Αν δη όμως ότι αργότερα, δεν θα είναι σε καλή πνευματική κατάστασι, τότε, επειδή το αγαπάει, θα το πάρη!
“Ζήτησε”, λέει, “και θα σου δώσω”, αλλά θα μου το δώση ο Θεός, αν εγώ είμαι δοσμένος εις τον Θεόν. Αλλιώς, τί να μου δώση;; Tην ζωή, γιά να ξεφύγω;; Εγώ χαίρομαι, είτε γίνη καλά είτε πεθάνη ένας άρρωστος, γιά τον οποίο προσεύχομαι»!!
Και ξαναρώτησε η αδελφή τον Άγιο Παΐσιο:
«Γέροντα, είναι καλό να προσευχώμεθα γιά την ιδική μας υγεία;».
Και είπε ο Γέροντας:
<<Μία ημέρα, είχαμε παγκοινιά (κοινή εργασία) και εδουλέψαμε σκληρά όλη η Συνοδεία, σε οικοδομικές εργασίες. Μόλις ετελειώσαμε και ήταν ώρα γιά την καθιερωμένην ανάπαυσιν, ξαφνικά ακούγεται ένα παρατεταμένο κορνάρισμα καϊκιού, από τον αρσανάν. Μόλις το άκουσε ο Γέροντας, τον είδαμε να σκυθρωπιάζη εις το πρόσωπο.
«Τί συμβαίνει, Γέροντα;», τον ερωτήσαμε.
«Βρε, τον ευλογημένον, επέτυχε την ώρα. Είναι ο Γ. και μας έφερε ένα βαρέλι λάδι», απήντησε ο γέρων Ιωσήφ.
Οι πατέρες ήταν τόσο κουρασμένοι, πού ο Γέροντας δεν ετολμούσε να προστάξη κανένα να πάη να το φέρη. Η μόνη λύσις ήταν, εάν υπήρχε κάποιος εθελοντής. Δεν ξέρω πώς, εφωτίσθηκα και εμπήκα στον λογισμό του Γέροντά μου και Τόν ερωτώ:
Συνήντησε κατά τινα ημέραν (ο π.Ιωήλ) μίαν υπέργηρον κυρίαν, ηλικίας 90 και πλέον ετών, ευσεβεστάτην και λίαν φιλακόλουθον.
«Ακόμη εδώ είσαι;» είπεν εις αυτήν. «Δεν έφυγες διά τον Ουρανόν; Αχ, να ήξερες τί χάνεις πού μένεις εδώ ακόμη!!»!!
(Και η υπέργηρος κυρία απήντησεν:)
<<Εάν δεν υπήρχε Ανάστασι και το τέλος της ζωής μας ήταν ο θάνατος, τότε:
-Διέγραψε κατηγορίες και ψεγάδια…
-Δώσε απεριόριστη εξουσία εις τον φονιά…
-Άφησε τον μοιχό να επιβουλεύεται φανερά τους γάμους…
-Ας διασκεδάζη ο πλεονέκτης με τα ξένα…
-Ας μην διακόπτη κανένας τον υβριστή…
-Ας καταπατή συνεχώς τον όρκο του ο επίορκος, διότι και τον πιστό στον όρκο του τον περιμένει θάνατος…
-Ας λέτε όσα ψέμματα θέλετε, διότι δεν υπάρχει κανένα κέρδος από την αλήθεια…
-Κανένας να μην ελεή τον πτωχό, διότι η ευσπλαγχνία δεν έχει αμοιβή…
