Ήταν μόλις δέκα χρονών παιδί ο Ανδρέας, αλλά είχε
γνωρίσει κιόλας τις στενοχώριες της ζωής. Στα τέσσερά του είχε χάσει τη μανούλα
του και πριν λίγο καιρό και τον πατέρα του. Έτσι ο Ανδρέας, με τον μικρό του
αδελφό, τον Νώτη, έμειναν ορφανά στους πέντε δρόμους. Καλά που βρέθηκε η θεία
τους η Σταυρούλα, η αδελφή της μάνας τους, και τα περιμάζεψε. Φτωχή όμως κι αυτή,
εργάτρια σ' ένα ταπητουργείο, πού να χορτάσει ψωμί τα ορφανά!
Μιά ημέρα ο Ανδρέας, που ήταν παιδί πολύ
στοχαστικό, είπε στην θεία του ότι, θα σταματήσει το σχολείο γιά να δουλέψει. «Ποιός
θα σε πάρει στην δουλειά του μιά στάλα παιδί;», αναρωτήθηκε η θεία. Μα ο
Ανδρέας επέμενε και έγινε… έμπορος. Πουλούσε σπίρτα στον δρόμο, στα καφενεία,
όπου βρισκόταν. Μιά μέρα πλησίασε έναν κύριο, την ώρα που έβγαινε από ένα
μεγάλο κατάστημα. «Πάρτε, κύριε, ένα κουτάκι σπίρτα» , του είπε ευγενικά. Ο
κύριος γύρισε και είδε το παιδί με συμπόνoια. Δεν έμοιαζε με τα χαμίνια του
δρόμου. Έψαξε γιά ψιλά αλλά δεν βρήκε. Στο πορτοφόλι του είχε μόνο κατοστάρικα.
«Δώστε μου, κύριε, το κατοστάρικο κι εγώ θα βρω να το χαλάσω. Θα τρέξω γρήγορα και
θα σας φέρω τα ρέστα», είπε ο Ανδρέας.
Ο κύριος τον κοίταξε κατάματα. Το ξάστερο πρόσωπο του
παιδιού και ο τρόπος που του μίλησε, τον έπεισαν να του εμπιστευθή το κατοστάρικο.
0 Ανδρέας έφυγε τρεχάτος. Πέρασαν πέντε λεπτά, πέρασαν δέκα και ο Ανδρέας ακόμα
να φανεί. Ο κύριος άρχισε να κουνά νευρικά το μπαστούνι του. Πέρασαν άλλα δέκα
λεπτά τίποτε! «Κουτός ήμουν να πιστέψω ένα παιδί του δρόμου», είπε από μέσα του
και πήρε το δρόμο γιά το σπίτι του.
Την άλλη μέρα ο κύριος βρήκε έξω από την πόρτα του
έναν μικρό να τον περιμένει. Έμοιαζε πολύ με το παιδί στο όποιο είχε δώσει το
κατοστάρικο, μόνο που ήταν μικρότερος. «Κύριε», του είπε φοβισμένο, «εσείς είσθε
που δώσατε στον Ανδρέα μας εχθές το πρωΐ το κατοστάρικο;». «Ναι, εγώ είμαι»,
απάντησε εκείνος. «Να τα ρέστα σας. Μου είπε ο Ανδρέας μας να σας τα δώσω. Με
έστειλε να ρωτήσω στο κατάστημα που σας είδε εχθές, γιατί τον Ανδρέα τον
χτύπησε ένα αυτοκίνητο» είπε ο μικρός.
Ο κύριος στάθηκε γιά μιά στιγμή σκεπτικός. Ύστερα
έπιασε το χέρι του παιδιού και του ζήτησε να τον οδηγήσει στο σπίτι τους. Όταν
έφθασαν, κατέβηκαν 4-5 σκαλοπάτια και μπήκαν σ' ένα σκοτεινό υπόγειο. Σε μιά
γωνιά, πάνω σ' ένα στρώμα ήταν ξαπλωμένος ο Ανδρέας και δίπλα του παράστεκε μιά
φτωχοντυμένη γυναικούλα. Ο καλός κύριος έσκυψε, φίλησε το μέτωπο του παιδιού και
είπε στην θεία του: «Θα φροντίσω εγώ να γίνει καλά αυτό το παιδί». Ύστερα από
λίγη ώρα ο Ανδρέας ήταν στο Νοσοκομείο. Το τραύμα του ήταν σοβαρό, αλλά οι
γιατροί τον έσωσαν.
Όταν έγινε καλά, ο καλός κύριος δεν τον άφησε να
ξαναπουλήσει σπίρτα. Τον έστειλε πάλι στο σχολείο. Το ίδιο έκανε και γιά τον
αδελφό του. Πήρε και την θεία τους τη Σταυρούλα οικονόμο στο πλούσιο σπίτι του.
Τα παιδιά μεγάλωσαν και έγιναν τίμιοι και καλοί άνθρωποι!!
Ευχαριστούμε
την αγαπητή Θεοδώρα για όμορφη εικόνα.
Πηγή κειμένου:
Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:268 – ΝΟΕ 2019 σελ.1
