Μία κυρία τριάντα ετών, αποκάλυψε:
« Έχω δύο κοριτσάκια, έξι και οκτώ ετών. Έμεινα ξανά έγκυος και αντί να γεμίσει χαρά το σπίτι μας, ήλθε μεγάλη γκρίνια από τον άνδρα μου.
“Δεν θα τα βγάλω πέρα με τρία παιδιά. Βλέπεις ότι βασανίζομαι να θρέψω τόσα στόματα. Έχουμε και τους γέροντες γονείς μας. Δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να διακόψεις την εγκυμοσύνη”, έλεγε και ξανάλεγε ο άνδρας μου.
Στην αρχή αντιστάθηκα. Άκουγα με φρίκη να με σπρώχνουν στο έγκλημα της έκτρωσης, και εγώ αντιδρούσα. Δυστυχώς, με πίεζαν και τα πεθερικά μου. Ο άνδρας μου έγινε πολύ σκληρός και με απειλούσε με διαζύγιο. Απελπίσθηκα και υποχώρησα αγανακτισμένη. Το κακό τελικά έγινε…
Το παιδί ήταν αγόρι! Όλοι στενοχωρήθηκαν. Τιμωρία από το Θεό, σκέφθηκα, μα ήταν πλέον αργά.
Πήγα σε Πνευματικό και εξομολογήθηκα. Μου έβαλε κανόνα και γιά μεγάλο χρονικό διάστημα δεν μου επέτρεπε να Κοινωνήσω.
Τελικά, “κατ’ οικονομίαν”, μου επέτρεψε να κοινωνήσω διότι ό,τι έκανα το έκανα χωρίς τη θέλησή μου.
Τον μικρό (γιά τον φόνο, που έστω πιεζόμενη διέπραξα), κανόνα, δέχθηκα με υπομονή... Όμως, πονούσε η ψυχή μου, όταν τις Μεγάλες Γιορτές, όλοι στο σπίτι πήγαιναν και Κοινωνούσαν, ακόμη και ο σύζυγός μου (αναξίως βέβαια και από συνήθεια…!). Με πλήγωναν και τα κοριτσάκια μου, όταν με αφέλεια με ρωτούσαν:
“Μαμά, εσύ δεν θα Κοινωνήσεις;;”.
Έπρεπε, κάθε φορά να σκεφθώ ψεύτικες δικαιολογίες.
Η μικρή μου κορούλα, μού έλεγε συχνά:
“Μανούλα, ήθελα και εγώ να έχω ένα αδελφούλη. Θα τον αγαπούσα πολύ-πολύ”.
Μιά φορά, μάλιστα, μου είπε:
“Μαμά, είδα στον ύπνο μου ένα αγοράκι. Μου είπε πως είναι ο αδελφούλης μου, αλλά το παιδάκι αυτό, δεν είχε μάτια…!”
Με πήραν τα κλάματα, γιατί το ίδιο όνειρο έβλεπα και εγώ...
Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε να μ’ αγκαλιάσει, μα δεν μπορούσε…, επειδή ήταν τυφλό και δεν με έβλεπε… ».
