<<Ενθυμούμαι, όταν ζούσε ο Γέροντας μου ο π. Νικηφόρος, τον κατέκρινα σε κάτι... Επήγα το βράδυ να κάνω προσευχή, αλλά τίποτε… Βλέπω μπροστά μου «ντουβάρι» (=εμπόδιο), δεν μπορώ να προχωρήσω στην ευχή… «Κύριε Ιησού...», «Κύριε Ιησού...», δεν προχωράει...
«Κάπου έχω σφάλλει…», σκέπτομαι.
«Κάπου έχω αμαρτήσει...».
Άρχισα να διερωτώμαι:
«Την προηγουμένη ημέρα που πήγα; Tί κουβέντες έκανα; Tί έπραξα;».
Τελικά κατάλαβα, τί λάθος είχα κάνει. Είχα κατακρίνει τον Γέροντά μου.
Την άλλη μέρα ήταν Κυριακή και έπρεπε να λειτουργήσω. Τώρα τί να κάνω;
Προσευχή! Έλεγα λοιπόν:
«Θεέ μου, συγχώρησέ με, που κατέκρινα τον Γέροντά μου, έσφαλα, ζητώ συγγνώμη».
Τίποτε όμως...
«Καλά, γιὰ εμένα δεν υπάρχει συγχώρησις; Δεν υπάρχει "ευλόγησον";».
Τίποτε πάλι…
«Μα, ο Πέτρος, Κύριε, σε αρνήθηκε τρείς φορές, και τον συγχώρησες. Εγώ δεν σε αρνήθηκα, τον Γέροντά μου κατέκρινα. Τώρα βάζω και εγώ μετάνοια. Μετενόησα που κατέκρινα και ζητώ συγχώρηση»!
Τίποτε, όμως, κανένα αποτέλεσμα.
Ξαναπιάνω το κομποσκοίνι, αλλά η προσευχή δεν προχωρεί… Άρχισα τα κλάματα, έβγαιναν τα δάκρυα ποτάμι και έλεγα:
«Θεέ μου, Θεέ μου! Δεν υπάρχει γιὰ εμένα "εὐλόγησον"; Ο Θεός του Ελέους και της Ευσπλαγχνίας είσαι, και εμένα γιατί δεν με συγχωρείς; Και η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, όταν μετανόησε, την συγχώρησες και πολλούς αμαρτωλούς, τους συγχώρησες. Και Νεομάρτυρες που είχαν γίνει Τούρκοι, τους συγχώρησες και τους ελέησες. Γιὰ εμένα δεν υπάρχει έλεος, δεν υπάρχει συγχώρησις;».
Τρείς ώρες επέρασαν έτσι.
Έκανα όλη την Ακολουθία της Κυριακής με δάκρυα. Εις το τέλος νοιώθω μία ειρήνη, μία γλυκύτητα, μία χαρά μέσα μου! Και τότε άρχισε να λέγεται η ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!»!!
Δεν είναι λοιπόν τόσο, να κατακρίνεις έναν ξένο, όσο να κατακρίνεις τον Γέροντά σου. Αλλοίμονό σου. Έτσι κατακρίνεις τον Ίδιον τον Θεόν!>>!!
Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (1912-1998)
