«Κοίταξε, έχω τυπικό, πρώτα να δώσω στον άλλον να καταλάβει, ότι χρειάζεται το μάλωμα και ύστερα να τον μαλώσω.
Καλά δεν κάνω;
Εγώ, επειδή μαλώνω τον άλλον, όταν βλέπω να κάνει κάτι βαρύ, γίνομαι “κακός”. Αλλά τί να κάνω; Να αναπαύω καθέναν στο πάθος του, γιά να είμαι τάχα καλός μαζί του, και μετά να πάμε όλοι μαζί στην κόλαση;;
Ποτέ δεν με πειράζει η συνείδηση, όταν μαλώνω κάποιον ή του κάνω παρατήρηση και εκείνος στενοχωριέται, γιατί από αγάπη το κάνω, γιά το καλό του! Βλέπω ότι, δεν καταλαβαίνει πόσο πλήγωσε τον Χριστό με αυτό που έκανε, γι' αυτό τον μαλώνω!
Εγώ πονάω, λειώνω εκείνη την ώρα, αλλά δεν με πειράζει η συνείδηση, γιατί τον μάλωσα! Μπορώ να πάω να Κοινωνήσω ήσυχος, χωρίς να εξομολογηθώ. Νοιώθω μέσα μου μιά παρηγοριά, μιά χαρά! Γιατί γιά μένα παρηγοριά και χαρά, είναι η σωτηρία μιάς ψυχής!
Όταν βλέπω ότι η ψυχή είναι ευαίσθητη ή συγκλονίζεται ολόκληρη από την συναίσθηση του σφάλματός της, τί να πω; Τότε την παρηγορώ, γιά να μην πέσει στην απελπισία!
Όταν, όμως, βλέπω πέτρα την καρδιά, τότε μιλώ αυστηρά, γιά να την ταρακουνήσω. Εάν κάποιος προχωράει προς τον γκρεμό και του λέω: «Προχώρα, πολύ καλά πας…», τότε δεν εγκληματώ;;;
Αν δω κάτι κακό, πώς δεν θα το πω; Πώς να αφήσεις τον άλλον, να πάει στην κόλαση; Όταν έχεις ευθύνη, θα βάλεις και τις φωνές, όποτε χρειάζεται! Για μένα, πιό καλά είναι να μην μιλάω, αλλά δεν μπορώ, όταν έχω ευθύνη!»!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
