Από τη γη δύο δάκρυα, θερμά μαργαριτάρια,
ανέβηκαν και στάλαξαν στου Πλάστου τα Ποδάρια.
Κι είπε το πρώτο τρέμοντας εμπρός στον Θείο Θρόνο:
«Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά γιά το δικό της πόνο»!
Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε:
«Ούτε στιγμή μη χάνεις!
Σύρε να γίνεις βάλσαμο,
τον πόνο της να γιάνεις!».
Κι είπε και τ’ άλλο τρέμοντας εμπρός στον Θείο Θρόνο:
«Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά γιά κάποιο ξένο πόνο»!
Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε:
«Εσύ μαζί μου μείνε!
Της ευσπλαγχνίας τα δάκρυα,
δικά μου δάκρυα είναι!»!!!
---
Ιωάννης Πολέμης (1862-1924)
