ΟΙ ΠΤΕΡΩΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ.

Στην Μονή του Αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα, συμβαίνει κάτι περίεργο. Κάθε Σεπτέμβριο καταφθάνουν περίπου διακόσια πουλιά, που μοιάζουν με κοτσύφια στο χρώμα και στο μέγεθος, και μπαίνουν στα δωμάτια των μοναχών, όταν βρίσκουν ανοικτά τα παράθυρα. Μένουν όλο τον χειμώνα και φεύγουν την άνοιξη, σαν να θέλουν να παρηγορήσουν τους μοναχούς στις μονότονες χειμωνιάτικες ημέρες. Κάθονται στα πόδια τους και, όταν κάποιος τα προσκαλέσει, κρατώντας ξερά σύκα ἤ κομμάτια ψωμιού, τρέχουν και κάθονται στα χέρια, στους ώμους και το κεφάλι του. Ποτέ όμως δεν πλησιάζουν σε κοσμικό άνθρωπο, ή σε ξένον ιερωμένο.

Κάποια χρονιά, στην εορτή της μνήμης του Αγίου Σάββα, πήγε να ιερουργήσει για την πανήγυρη στην Μονή ο Επίσκοπος Ιορδάνου. Μαζί του πήγαν και άλλοι προσκυνητές και, ως συνοδός φύλακας, ένας από τους ραβδούχους του Πατριάρχη, οθωμανός στο θρήσκευμα. Ο οθωμανός εκείνος, βλέποντας τα κοτσύφια που έτρωγαν από τα χέρια των μοναχών, θέλησε να πάρει δύο απ᾽ αυτά μαζί του φεύγοντας. Οι μοναχοί τον συμβούλευσαν να τους προσφέρει σύκα, για να μπορέσει να τα πιάσει. Μα όσο κι αν τα καλόπιανε, όσα σύκα κι αν τους πρόσφερε, αυτά δεν πλησίαζαν.
  «Κατάλαβα, είπε κάποια στιγμή ο οθωμανός ραβδούχος. Δεν με πλησιάζουν, γιατί δεν φορώ ράσο και σκούφο».
  Φόρεσε ράσο και σκούφο, πήρε τα σύκα στα χέρια, μα τα πουλάκια όχι μόνον δεν τον πλησίασαν, αλλά και πέταξαν πιο μακριά.

Πηγή: ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΠΕΤΣΙΕΡΗ.

Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.

Εκδόσεις "Ο Άγιος Στέφανος"