Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2019

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ.

Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης προσευχόταν πολύ. Και ήθελε κι εμείς, τα πνευματικά του παιδιά, να κάνουμε το ίδιο. Ιδιαίτερα εμένα προσπαθούσε, με κάθε τρόπο, να με πείσει να το κάνω, γι αυτό συνεχώς μου μιλούσε για την δύναμη της προσευχής.
- Προσευχή (παιδί μου, Ανάργυρε, έλεγε), σημαίνει συνομιλία με τον Ίδιο τον Θεό, που είναι ο Πλάστης, είναι ο Δημιουργός του Σύμπαντος! Είναι Εκείνος που έπλασε τον άνθρωπο κατ' εικόνα και ομοίωσή Του. Είναι Εκείνος που έφτιαξε αυτά που βλέπουμε, αλλά κι εκείνα που δεν βλέπουμε με τα ανθρώπινα μάτια μας. Τέλος είναι Εκείνος, που δεν αρνιέται ποτέ να συνομιλήσει μαζί μας, αρκεί να Του το ζητήσουμε εμείς, όποτε θέλουμε και όσες φορές θέλουμε. Δεν πρόκειται να μας πει ποτέ όχι!!! Αντίθετα, είναι πάντα πρόθυμος να μας ακούσει με προσοχή και με αγάπη, όπως κάνει κάθε καλός πατέρας, όταν του το ζητά το παιδί του. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και να μας δώσει ό,τι Του ζητήσουμε, αρκεί να είναι αυτό που Του ζητάμε προς το συμφέρον της ψυχής μας. Αλήθεια (συνέχισε ο Παππούλης), αναλογίσθηκες ποτέ, παιδί μου, να συνομιλήσεις έστω και μία φορά με κάποιον από τους σημερινούς άρχοντες της πατρίδας μας και να έγινε η επιθυμία σου;  Αν όχι, σου συνιστώ να το τολμήσεις. Θα διαπιστώσεις ότι η επιθυμία σου θα παραμείνει απλώς επιθυμία! Ουδέποτε θα δεχθούν να... μιλήσουν μαζί σου. Το πολύ-πολύ, να σε παραπέμψουν σε κανέναν παρακατιανό, για να σε ξεφορτωθούν... Αντίθετα, ο Κύριός μας, που είναι ο Βασιλεύς των Βασιλέων, δεν πρόκειται ποτέ να σε παραπέμψει σε κανέναν και δεν πρόκειται ποτέ να αρνηθή να συνομιλήσει μαζί σου δια της προσευχής. Τα καταλαβαίνεις αυτά που σου λέω;
           - Ασφαλώς ναι, Παππούλη μου, του απάντησα.
- Και όμως, εμένα κάτι μου λέει πως δεν θέλεις να τα καταλάβεις. Γιατί εάν τα καταλάβαινες, θα έκανες πιο πολλή προσευχή.
- Να προσεύχεσθε εσείς για μένα, είπα.
- Κι όταν τρώω εγώ, χορταίνεις εσύ; με ρώτησε. Αυτό με αφόπλισε τελείως.
- Άκουσε, Ανάργυρε, μου λέει. Θα σου κάνω μία πρόταση, αλλά θέλω εξ αρχής να μου υποσχεθής ότι θα την δεχθής και θα την τηρήσεις.
- Σας το υπόσχομαι, Παππούλη. Είμαι έτοιμος να κάνω ό,τι μου πείτε.
- Ε! Τότε σου προτείνω να προσευχώμεθα την ίδια ώρα ακριβώς και οι δύο μαζί. Και ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλον.
Συμφωνήσαμε και υποσχεθήκαμε. Καθωρίσαμε μάλιστα και την ώρα της προσευχής. Ήταν η 10η μ.μ.. Ο Παππούλης, όπως μου εξήγησε, πίστευε πάρα πολύ σ' αυτό το είδος της προσευχής.
- Τα αποτελέσματα (μου έλεγε), της κοινής προσευχής είναι καταπληκτικά. Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Θέλω όμως ακριβώς στις 10 μ.μ. Να είσαι πιστός στο ραντεβού μας. Να μην παραλείψεις ούτε μία φορά να τηρήσεις την υπόσχεσή σου. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ.
Περπατώντας με τον Παππούλη, φθάσαμε στην αφετηρία των λεωφορείων του Πολυγώνου. Αυτή την φορά, δεν με άφησε να τον ακολουθήσω μέχρι το σπίτι του, όπως έκανε συνήθως.
- Όχι, μου είπε, δεν θα έλθης μαζί μου. Θα πας στο σπίτι σου. Προ ολίγου υποσχεθήκαμε κάτι. Πρέπει ν' αρχίσεις αμέσως. Από σήμερα. Το γοργόν και χάριν έχει.
Υπάκουσα. Ο Παππούλης επιβιβάσθηκε στο λεωφορείο κι εγώ περίμενα την αναχώρησή του. Μόλις ξεκίνησε, θυμάμαι καλά, μου χτύπησε το τζάμι και μου είπε: «Στις 10 ακριβώς!». Νομίζω, πως αυτή την στιγμή βλέπω την μορφή του και ακούω την φωνή του. Το πρόσωπό του έλαμπε και έμοιαζε με αγγελικό! Ήταν, βέβαια, τότε και κατά 30 χρόνια νεώτερος. Στην πιο δημιουργική ηλικία. Περίμενα στην αφετηρία μέχρι την στιγμή που το λεωφορείο χάθηκε μέσα στο χάος της απέραντης Αθήνας, κουβαλώντας μαζί του και έναν, άγνωστο μέχρι τότε, Άγιο της Εκκλησίας του Δεσπότου Χριστού. Αμέσως μετά έφυγα τροχάδην για το σπίτι μου, προκειμένου να είμαι απολύτως συνεπής στο ραντεβού της προσευχής.
Πράγματι! Στις 10 μ.μ. κλείσθηκα στο δωμάτιό μου και άρχισα να προσεύχωμαι. Όμως, από το πρώτο κιόλας λεπτό, άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου έντονα ρεύματα, που άρχιζαν από τα κάτω άκρα και έφθαναν μέχρι το κεφάλι μου και τανάπαλιν, ενώ ένα ισχυρό, άπλετο φως, πλημμύρισε όλο μου το δωμάτιο και μου έδινε την εντύπωση ότι βρισκόμουν μέσα σε φλόγες, οι οποίες όμως δεν με έκαιγαν! Στην αρχή τρόμαξα πολύ και λίγο έλειψε να με καταλάβει ο πανικός. Αμέσως όμως συνειδητοποίησα ότι, όλα αυτά τα φαινόμενα απέρρεαν από την δύναμη της προσευχής του Παππούλη και όχι μόνο ηρέμησα, αλλά καταλήφθηκα από μία πρωτοφανή αγαλλίαση, που μου έδινε την εντύπωση ότι δεν πατούσα καθόλου στην γη! Όλα αυτά συνεχίσθηκαν μέχρι το τέλος της προσευχής. Την άλλη ημέρα, η πρώτη μου δουλειά ήταν να επικοινωνήσω με τον Παππούλη. Ήμουν αποφασισμένος να μην του πω τίποτε. Ήθελα πρώτα να μιλήσει Εκείνος. Κι έτσι έγινε. Μόλις ζήτησα την ευχή του, ο Άγιος Πορφύριος, με ιδιαίτερη ικανοποίηση και με τρανταχτά γέλια, μου είπε:
- Τρόμαξες, ε; Και λίγο έλειψε να το βάλεις στα πόδια...  Όμως εγώ σε έβλεπα μέσα σε έντονο φως που πλημμύριζε όλο το δωμάτιό σου, κι εσύ, περιχαρής, ανέβαινες-ανέβαινες, σαν να ήθελες να φθάσεις τον Θρόνο του Κυρίου! Βλέπεις τί δύναμη έχει αυτού του είδους η προσευχή;;;  Συνέχισε και θα με θυμηθής.
Πράγματι τον θυμάμαι! Και θα τον θυμάμαι όχι μόνο σ' αυτή, αλλά και στην άλλη ζωή. Γιατί τα φαινόμενα αυτά, προϊόντος του χρόνου, έγιναν τόσο έντονα, ώστε να μην μπορώ να τα περιγράψω. Μακάρι να προσεύχεται ο Άγιος και τώρα μαζί μου. Δεν θα ήθελα τίποτε άλλο. Γένοιτο!


Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:228 – ΔΕΚ 2014 σελ.2