ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΑΧΩΡΗΤΕΣ!!!

Ο παπα-Γρηγόρης ο Πνευματικός, γεννήθηκε στο Ιστορικό Μεσολόγγι, και ήταν ένα από τα παιδιά που σώθηκαν από την ηρωϊκή έξοδο του Μεσολογγίου.

Έγινε Μοναχός και Ιερέας στην Νέα Σκήτη, στην Καλύβη του Αγίου Σπυρίδωνος. Έζησε λίγα χρόνια στην Καλύβη του Τιμίου Προδρόμου στην Αγία Άννα και, στα μέσα της δεκαετίας του 1850 περίπου, αναχώρησε για την Μικρά Αγία Άννα, για ανώτερη πνευματική ζωή και πήρε την Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

 Με τον παπα-Γρηγόρη, λόγω της αρετής του, είχαν επικοινωνία και αναχωρητές, όπως διέσωσε ο μακαριστός Γέρων Γαβριήλ, ηγούμενος της Μονής Διονυσίου. Ο περίφημος αείμνηστος αυτός Γέροντας της Διονυσίου, αφηγείται μια τέτοια περίπτωση, που του την διηγήθηκαν αυτούσια, οι πνευματικοί απόγονοι του παπα-Γρηγόρη, ακριβώς όπως τους την είχε διηγηθή ο ίδιος:

«Λειτουργούσα την Μεγάλη Πέμπτη και, προς το τέλος της Λειτουργίας, παρουσιάσθηκε στο ναΐδριο της καλύβης μου ένας νέος Μοναχός, που κρατούσε ένα αναμμένο φαναράκι, και μου είπε: “Να μην καταλύσεις όλη την Θεία Κοινωνία, άγιε Πνευματικέ, είναι ανάγκη να έλθης να κοινωνήσεις τρείς αδελφούς που μένουν εδώ πιο πάνω, γι' αυτό ήλθα να σε πάρω”.

Συμμορφώθηκα χωρίς να ρωτήσω περισσότερα, και τον ακολούθησα βαστώντας τα Θεία Μυστήρια. Μετά από λίγο φθάσαμε σε μιά ευρύχωρη σπηλιά, όπου μας περίμεναν τρείς Γέροντες Μοναχοί. Εκοινώνησαν αμέσως και, αφού μ' ευχαρίστησαν, μου είπαν παρακλητικά: “Να έλθης και του χρόνου, Άγιε Πάτερ, την Μεγάλη Πέμπτη να μας κοινωνήσεις, να μην πεις όμως τίποτε σε κανέναν ότι μας είδες εδώ”.
Δεν ρώτησα τίποτε και με την συνοδεία του νέου Μοναχού πήρα το κατηφορικό μονοπάτι. Μετά από λίγο εκείνος, αφού έβαλε μετάνοια, με κατευόδωσε λέγοντάς μου ότι θα επιστρέψει. Έκανα μερικά βήματα και γύρισα να τον δω, αλλά δεν φαινόταν πουθενά. Όλ' αυτά προκάλεσαν την περιέργειά μου, αλλά, τηρώντας την εντολή που είχα, δεν ανέφερα τίποτε σε κανέναν.

Τι συνέβη όμως τον επόμενο χρόνο; Στην Σκήτη μας συνηθίζεται το Σάββατο του Λαζάρου να συγκεντρώνονται όλοι οι Πατέρες για την αγρυπνία των Βαΐων στο Κυριακό. Μετά την αγρυπνία, στο Συνοδικό, κατά το κέρασμα, είπε κάποιος: “Πώς εξέπεσε η καλογερική σήμερα... Δεν υπάρχουν πλέον αναχωρητές Πατέρες, όπως τον παλιό καιρό”. Και εγώ απάντησα: “Και σήμερα υπάρχουν με την χάρη του Χριστού. Να, εδώ πάνω εις τον Αίμωνα”. Αυτό το είπα από απροσεξία και τελείως αυθόρμητα, και έδειξα με το χέρι μου.
Σε όλους έκανε εντύπωση η ομολογία μου, αλλά δεν με ρώτησαν περισσότερα, κουρασμένοι ίσως από την ολονύκτιο αγρυπνία και έφυγαν για ν' αναπαυθούν. Έφυγα κι εγώ μετανοιωμένος για την αποκάλυψη.
Την Μεγάλη Πέμπτη στην Λειτουργία, φάνηκε και πάλι ο νεαρός εκείνος Μοναχός και μ' ένα νεύμα με κάλεσε να τον ακολουθήσω. Πήρα τα Άχραντα Μυστήρια και ακολουθώντας τον, φθάσαμε και πάλι στην σπηλιά. Εκεί, αφού μετέλαβαν, ο γεροντότερος από τους τρείς Μοναχούς, μου είπε: “Γιατί, άγιε Πνευματικέ, παρέβης την εντολή μας και μας αποκάλυψες στους αδελφούς; Δεν πειράζει, αλλά γι' αυτό που έκανες να μην έλθης του χρόνου με τα Άγια Μυστήρια. Εάν δε έλθης, θα μας βρεις όπως θέλει ο Πανάγαθος Θεός!! Αλλά παρακαλούμε και πάλι, να μη μας αποκαλύψεις”.
Έφυγα μόνος, με την απορία πώς είχαν μάθει αυτά που είχα πει στο Κυριακό της Σκήτης και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, πρόκειται για αγίους ανθρώπους.

Τον επόμενο χρόνο, αφού πήρα μόνο αντίδωρο και αγιασμό, ανέβηκα με πολύ κόπο στην σπηλιά και βρήκα τους τρείς Γέροντες νεκρούς. Ήταν σε ύπτια στάση στο έδαφος, έχοντας σταυρωμένα τα χέρια τους στο στήθος. Γονάτισα και ασπάσθηκα τα μέτωπά τους. Κοίταξα γύρω μου να δω τον νεαρό Μοναχό που με είχε καλέσει τις προηγούμενες φορές, αλλά δεν ήταν εκεί. Ασφαλώς ήταν Άγγελος Κυρίου, που τους υπηρετούσε»!!!

Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:251 – ΜΑΙΟΣ 2017 σελ.4