Ερώτησε κάποιος κοσμικός, ένα νεαρό πιστό παλικάρι:
«Καλά, βρε παιδί μου! Συ το πιστεύεις, ότι με τη Θεία Κοινωνία έρχεται μέσα σου ο Χριστός; Σε πόσους πια... Αφού είναι Ένας! Πως καταφέρνει και επισκέπτεται τόσο κόσμο την ίδια στιγμή;;;».
Ο νεαρός έμεινε για λίγο συλλογισμένος. Και μετά τον ερώτησε:
«Εδώ μένεις;».
«Ναι!» του απαντά εκείνος.
«Μπορείς να μου πεις πόσα παράθυρα έχει η πόλη μας;», τον ερωτά ο νέος.
«Δεν τα εμέτρησα», του απαντά εκείνος. «Αλλά πολλά. Εκατοντάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια. Τί σημαίνει αυτό;;», πρόσθεσε ο άνθρωπος.
«Από τα παράθυρα αυτά, δεν μπαίνει στα σπίτια μας ο ήλιος;», τον ερωτά πάλι ο νέος.
«Και, βέβαια!», απαντά ο κοσμικός άνθρωπος.
«Μα καλά πόσους ήλιους έχουμε;», επιμένει ο νεαρός.
«Ένα. Μόνον ένα. Τί ερώτηση είναι αυτή;;;», ανταπαντά ο άνθρωπος.
Οπότε, τον αφήνει άναυδο το έξυπνο παλικάρι, λέγοντας: «Και πώς γίνεται και ένας μόνο ήλιος να μπαίνει σε τόσες χιλιάδες σπίτια, από τόσα παράθυρα!!!;;;».
Κάτι πήγε να ψελλίσει o «προβληματιζόμενος» περί της Θείας Κοινωνίας κύριος, αλλά ο νεαρός συνέχισε:
«Κοίταξε. Το λάθος είναι δικό σου. Ο Θεός είναι απείρως Ασύγκριτος από οποιονδήποτε ήλιο και Δημιουργός όλων των ηλίων και του σύμπαντος κόσμου!!! Επομένως, δεν είναι καθόλου λογικό και σωστό κάτι που το θεωρείς τόσο φυσικό για τον ήλιο, να το βρίσκεις αδύνατο και απαράδεκτο για τον Θεό. Ο Θεός, είναι ο Δημιουργός, ο Παντοδύναμος, ο Άναρχος και Ατελεύτητος, και όλα, ορατά και αόρατα, τα κρατά στο Άπειρο Χέρι Του».
