Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2020

Η ΜΑΣΚΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.


        «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθητω μοι»!! Ε, λοιπόν, όταν κάποιος προσπαθεί να απαρνηθεί τον εαυτό του και να θυσιαστεί για τον οποιονδήποτε άλλον, φαντάζομαι, πως δεν τον ενδιαφέρει, εάν τα χαρακτηριστικά αυτού για τον οποίον θα θυσιαστεί κρύβονται ή όχι από μάσκα. Έτσι δεν είναι αδέλφια Χριστιανοί;
         Εγώ, όμως, πού συνήθως προσπαθώ να επιβάλλω την γνώμη μου και να καθυποτάξω τους άλλους, ώστε να υπηρετούν τις επιθυμίες μου και τα πάθη μου, είναι απαραίτητο, οπωσδήποτε να βλέπω το πρόσωπό τους χωρίς μάσκα, για να μπορέσω να τούς «μετράω» και να τούς «ζυγίζω» και να κανονίζω ανάλογα την συμπεριφορά μου, μέχρι να τους χειραγωγήσω και να κάνουν αυτό που θέλω. Πολύ με βοηθάει να έχω το feedback της έκφρασής τους, ή μήπως όχι;
        Ποιός υπολογίζει τον άλλον και ταπεινώνεται;;

- Εκείνος που αισθανόμενος αμαρτωλός, ξέρει πως είναι άκρως επίνοσος και δυνητικά φορέας του ιού, και αναλογιζόμενος τί κακό μπορεί να προκαλέσει, φοράει ταπεινά την μασκούλα του, ή, αυτός πού θεωρεί τον εαυτό του δίκαιο, και δικαιωματικά απρόσβλητο, που αισθάνεται δοχείο πλήρες Θείας Χάριτος, που ασφαλώς του χρωστάει ο Χριστός ανοσία, και αρνείται να φορέσει μάσκα, επικαλούμενος εγωιστικά, αναπνευστικές δυσφορίες κλπ, αδιαφορώντας αν γίνει κρίκος στην αλυσίδα της μετάδοσης τού ιού και πάρει στον λαιμό του κι άλλους;;;
- Φαντάζεστε τι θα σούρει του Χριστού ο δεύτερος, εάν αρρωστήσει;;
- Πρώτα από όλα, θα καταρρεύσει η όποια πίστη του, γιατί είναι ιδεολογική πεποίθηση, καρπός υπερηφάνειας. 
           Αγαπητά μου αδέλφια,
        Χριστιανός δεν είναι εκείνος πού έχει ιδέες και σκέψεις για τον Χριστό, αλλά εκείνος που προσπαθεί να ζήσει τον τρόπο του Χριστού, που είναι η άκρα ταπείνωση.
           Ποιός μας είπε πώς είμαστε καλύτεροι από τους κοσμικούς;
         Υποπτευθήκαμε ποτέ, πως ωρισμένους από εμάς, εμού συμπεριλαμβανομένου, ο Χριστός μας έφερε νωρίτερα από άλλους στό Θεραπευτήριο που λέγεται Εκκλησία, ΓΙΑΤΙ, ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ, ΒΑΡΥΤΕΡΑ ΑΡΡΩΣΤΟΙ από ανθρώπους που εξακολουθούν να ζουν μακριά από την Εκκλησία, αλλά θα σωθούν, γιατί είναι ταπεινοί, και έχουν μάθει να θυσιάζονται για τους άλλους;
         Υποπτευθήκαμε ποτέ, πως ωρισμένοι από εμάς, δίνουμε την εντύπωση μιάς φανατικής σέχτας, που ζεί στην υπερήφανη κοσμάρα της, στα όρια της ψυχικής νόσου, και γινόμαστε ΓΡΑΦΙΚΟΙ, ΑΝΥΠΟΦΟΡΟΙ και ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟΙ;; Πώς περιφερόμαστε μέσα στο θεραπευτήριο της Εκκλησίας παριστάνοντας τούς υγιέστατους, ενώ όλοι αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά με εμάς και φυσικά δεν θεραπευόμαστε ποτέ;;
         Η Εκκλησία δεν είναι ένας σύλλογος με φανατικούς οπαδούς, που φέρονται υπερήφανα και με αγέρωχη θρησκευτική υπεροψία έναντι των διαφωνούντων.
         Αδέλφια, η νέα τάξη και ο αντίχριστος, είναι μέσα μας. Το ίδιο και η Βασιλεία των Ουρανών. Δεν είναι εκεί, απέναντι, έξω από εμάς. Ο αντίχριστος, είναι ήδη μέσα σε κάθε θρησκόληπτο πού ούτε καν άρχισε να γεύεται μετάνοια και ταπείνωση..., και πού θα ενδώσει στον επερχόμενο Αντίχριστο, σαν τραπουλόχαρτο, όταν θα κληθεί, γιατί ποτέ δεν έμαθε πως να τον βγάζει από μέσα του...


Γιώργος Πολυχρονίδης
Ιατρός Παθολόγος
Πηγή: giorgos.polychronides