«Ευρέθηκα μία ημέρα, γιά κάποια εργασία, σε μία γυναικολογική κλινική.
Εκεί ήταν μία γυναίκα που χαροπάλευε… Είχε κάνει έκτρωση και αντιμετώπιζε μη αναμενόμενες αιμορραγίες.
Καθώς λοιπόν περνούσα από τον διάδρομο, η κυρία αυτή με αντιλήφθηκε και με φώναξε. Εγώ την άκουσα και γύρισα να την δω.
Και βλέπω μία κατάσταση φοβερή και ένα χάλι απερίγραπτο…
Τότε η κυρία μου λέει:
“Προσευχήσου γιά εμένα, εσύ που έχεις στον Θεό παρρησία”.
Και με δυσκολία της απαντώ:
“Τί να Του πω;
Να φέρει Άγγελο να σε βοηθήσει;
Πού;
Εδώ στο μακελειό;
Τί να κάνει ο Θεός, πώς να σε βοηθήσει, όταν εσύ θεληματικά κάνεις αυτά τα πράγματα;
Είναι ΄΄δεμένα΄΄ τα Χέρια του Θεού...
Δεν μπορούμε να Τον κοροϊδεύουμε”.
“Μα είναι καλός ο Θεός”, μου είπε, τότε, η κυρία με παράπονο.
“Καλός είναι, αλλά είναι και Δίκαιος!”, της απαντώ».
