«Γέροντα, ποιόν πόνο λέτε ανυπόφορο;».
Και ο Άγιος γέροντας απήντησε:
«Τον πόνο που κάνει να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια. Αυτά τα δάκρυα δεν είναι ούτε μετανοίας ούτε αγαλλιάσεως. Πού νομίζετε ότι υπάγονται; Τί απαντάτε εσείς;».
«Μαρτύριο δεν είναι, Γέροντα;».
«Εμ, μαρτύριο είναι!».
«Γέροντα, όταν έχω δυνατό πόνο, δυσκολεύομαι να πω: “Δόξα Σοι ο Θεός”».
«Γιατί δυσκολεύεσαι; Να σκέπτεσαι τί τράβηξε ο Χριστός. Μαστιγώσεις, ραπίσματα, ονειδισμούς, φραγγέλωμα, Σταύρωση... Και όλα τα υπέμεινε, “Αναμάρτητος Ών”, γιά την σωτηρία μας! Και εσύ, όταν πονάς, να λες: “Γιά την αγάπη Σου, Χριστέ μου, θα υπομείνω!”»!
«Γέροντα, τί χρειάζεται γιά να ξεπεράσης τον πόνο;»
«Παλληκαριά, βία χρειάζεται!»!
«Και τον ανυπόφορο πόνο πώς τον αντιμετωπίζει κανείς, γέροντα;».
«Αν είναι κάποιος κοσμικός, με το τραγούδι! Ενώ ο πνευματικός άνθρωπος, με την ψαλμωδία!
Ο πατέρας μου, μία φορά είχε πυρετό και πολύ πονοκέφαλο. Τί κάνει λοιπόν; Παίρνει και τρώει μιά αλμυρή σαρδέλα, πίνει και ένα ποτήρι κρασί και άρχισε να τραγουδάη το: “Ξύπνα καϋμένε μου ραγιά” και άλλα τραγούδια της κλεφτουριάς και έγινε καλά!
Έτσι και εμείς, να ψέλνουμε, γιά να διασκεδάζεται ο πόνος!
Και εγώ μία ημέρα κρύωσα και είχα έναν φοβερό πονοκέφαλο…, που πήγαινε να σπάση το κεφάλι μου… Άρχισα, λοιπόν, μιά πολύ ωραία ψαλμωδία και μου έφυγε ο πονοκέφαλος! Πράγματι, η ψαλμωδία μαζί με την Ευχή, πολύ βοηθάει σ’ αυτές τις περιπτώσεις! Κάνει απαλή την ψυχή και την γλυκαίνει, γιατί οι συνεχείς θλίψεις και οι πόνοι την καταβάλλουν και της δημιουργούν ψυχρότητα και θλίψη.
Χθες μάλιστα το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τον πόνο… Είπα, πως αν δεν ξημερώσω και πεθάνω, τότε θα έχω μεγάλη και δύσκολη ημέρα. Σκέφθηκα τότε ότι, στην άλλη ζωή δεν θα βραδυάζη ποτέ, ούτε θα ξημερώνη! Πήρα, λοιπόν, ένα πνευματικό “χάπι”, έψαλα, δηλαδή, “Τας αλγηδόνας των Αγίων...”! Αυτό το “χάπι” διήρκησε όλη την νύκτα! Έχουν τέτοιο χάπι εδώ οι ιατροί;;»!!
