Ένας μοναχός φύτεψε μία ελιά και άρχισε ευθύς να προσεύχεται, λέγοντας:
«Κύριε, στείλε στο δένδρο μου μία βροχή».
Και ο Κύριος έστειλε βροχή στη γη.
Το δένδρο ήταν κορεσμένο με υγρασία και ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται:
«Και τώρα, Κύριε, σου ζητώ να στείλεις πολύ ήλιο, διότι το δένδρο μου χρειάζεται ζεστασιά».
Και ο Κύριος, έστειλε τις ακτίνες του ηλίου.
Έτσι το δένδρο μεγάλωνε...
Ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται γι' αυτό:
«Κύριε, δώσε λίγο παγετό, γιά να ενισχυθούν οι ρίζες και τα κλαδιά του».
Ο Κύριος έστειλε και παγετό! Αλλά τελικά... το δένδρο ξεράθηκε».
Αναστατωμένος ο μοναχός τρέχει στον γέροντα του διπλανού κελλιού, γιά να του πει την ιστορία του και να μοιρασθή την θλίψη του.
Ο γέροντας αφού τον άκουσε με προσοχή και συμπάθεια, του λέει:
«Έχω και εγώ μία ελιά αδελφέ, κοίτα την... Το δένδρο αυτό έχει μεγαλώσει όμορφα! Αλλά προσεύχομαι διαφορετικά από εσένα γι’ αυτό. Λέω, λοιπόν, στον Κύριον:
“Εσύ είσαι ο Δημιουργός αυτού του δένδρου και ξέρεις καλλίτερα από τον κάθε ένα τί χρειάζεται γιά να αναπτυχθή σωστά, να μεγαλώσει και να δώσει καρπό. Έτσι Κύριε φρόντισε το δένδρο Σου!”!»!!
