ΕΓΩΠΑΘΗΣ ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ ΕΜΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΗ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΛΗΞΙΣ!

  

        <<Ήμουν αρκετά μεγάλη όταν αποφάσισα να παντρευθώ. Ποτέ δεν είχα παντρευθή προηγουμένως. Αλλά καθώς η ηλικία μου προχωρούσε, σκέφθηκα ότι θα ήταν καλό να βρω έναν σύντροφο, γιά να ενώσουμε τις συντάξεις μας, και να μπορούμε να ζούμε, άνετα. Έτσι, παντρεύθηκα τον Κ., ο οποίος ήταν καλός άνθρωπος.
        Εγώ όμως, ήμουν συνηθισμένη να ζω μόνη μου, να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν, και να κάνω ό,τι θέλω... Μου κακοφαινόταν που τώρα είχα να δώσω λόγο στον Κ.
        Μία ημέρα, που ήμουν ξαπλωμένη στο δωμάτιό μου, μόνη μου, κοιτούσα τη ντουλάπα, και σκεπτόμουν: «Αν είχα μονό κρεβάτι, αντί γι’ αυτό το διπλό, θα μπορούσα να μετακινήσω τη ντουλάπα εκεί, και τα άλλα έπιπλα έτσι, και θα ήταν πολύ ωραιότερο το δωμάτιο. Αλλά τώρα έχω τον Κ. και είμαι αναγκασμένη να έχω διπλό κρεβάτι. Αν πεθάνει, έτσι θα φτιάξω το δωμάτιο».
        Αυτή η σκέψη που έκανα όμως…, μου έγινε τελικά έμμονη ιδέα.

        Και από την ημέρα εκείνη και μετά, περίμενα πώς και πώς την ημέρα που θα πέθαινε ο Κ., και θα μου άδειαζε τη γωνιά, γιά να φτιάξω τα πάντα όπως μου αρέσει εμένα. Οι μήνες περνούσαν, και φυσικά ο Κ. δεν πέθαινε. Και όσο εκείνος δεν πέθαινε, τόσο εγώ ωργιζόμουν εναντίον του, και τον έβλεπα σαν εχθρό μου... Και μόνο που μου μιλούσε, θύμωνα και έλεγα μάλιστα: «Γιατί δεν πεθαίνει να με αφήσει ήσυχη…».
        Μία ημέρα, βάφαμε το σπίτι οι δύο μας. Και εγώ με το ζόρι ανεχόμουν να τον βλέπω. Και κάποια στιγμή, ήθελα να τον μουτζώσω, αλλά δεν ήθελα να με καταλάβει, γιατί βέβαια δεν είχα κανέναν λόγο να τον μουτζώσω. Απλά εγώ ήμουν η παράξενη. Του γύρισα λοιπόν την πλάτη, και κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι. Αλλά είχα τα χέρια μου τεντωμένα κάτω, και τα δάκτυλά μου ανοικτά, και στραμμένα προς τα πίσω και έτσι καθώς έβγαινα, κατάφερα να τον μουτζώσω, χωρίς να με καταλάβει...
        Ξαναμπήκα μέσα, και συνεχίσαμε το βάψιμο...
        Κάποια στιγμή, ενώ ήμουν πάνω στη σκάλα, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα. Και ενστικτωδώς έβαλα τα δύο μου χέρια γιά να φυλαχθώ και μη σπάσω καμμία λεκάνη με την πτώση. Παράλληλα, τη στιγμή που έπεφτα, έκανα την εξής έντονη σκέψη: «Τώρα, ο Θεός θα με τιμωρήσει που μούτζωσα τον Κ.».
        Και έπεσα…
        Από την πρόσκρουση στο έδαφος, δεν έσπασα την λεκάνη μου αλλά τα δυό μου χέρια, στους καρπούς. Τα χέρια μου, που πριν λίγο, είχαν μουτζώσει τον άνδρα μου… Έτσι αναγκάσθηκα να βάλω γύψο και στα δύο μου χέρια...
        Γιά τρεις μήνες, δεν μπορούσα να πιάσω τίποτε…
        Δεν μπορούσα ούτε να φάω, ούτε να σκεπασθώ, ούτε να εξυπηρετηθώ στην τουαλέτα…
        Ο Κ. με τάϊζε, με σκέπαζε, με φρόντιζε και με βοηθούσε κυριολεκτικά στο κάθε τι!!
Εγώ, τότε, άρχισα να προσεύχωμαι στον Θεό και έλεγα: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που έχω αυτόν τον άνθρωπο και με βοηθάει σε όλα! Τί θα έκανα χωρίς αυτόν;;;»!
        Με τον Κ. τελικά μείναμε μαζί, αλλά πλέον, αγαπημένοι μέχρι τον θάνατό του, και τότε έκλαψα πραγματικά που τον έχασα>>!!!

Πηγή κειμένου:oodegr