«Γέροντα, νομίζω ότι, όταν υπάρχη ταπείνωσις, εύκολα αγαπάμε τον εχθρό μας, ενώ όταν υπάρχη εγωϊσμός, είναι πολύ δύσκολο να αγαπήση κανείς τον εχθρό του».
Και ο σοφός και άγιος γέροντας απήντησε:
«Όχι μόνο τον εχθρό σου είναι δύσκολο να αγαπήσης, όταν έχης εγωϊσμό, αλλά και τους αγαπητούς σου ανθρώπους.
Όταν έρχεται σε σύγκρουσι ο εγωϊσμός σου με την αγάπη του άλλου, θα νικά ο εγωϊσμός σου, κι όχι η αγάπη των άλλων. Όταν ο άνθρωπος έχει εγωϊσμό, είναι δυστυχής. Ούτε τους οικείους του δεν μπορεί να αγαπήση. Διότι πάνω απ’ όλα έχει το εγώ του. Το είδωλο το οποίο λατρεύει είναι το εγώ του. Και όποτε έρχεται, επαναλαμβάνω, σε σύγκρουσι το εγώ του με την αγάπη της γυναίκας του, των παιδιών του, των γονέων του, των οικείων του, των φίλων του, θυσιάζει την αγάπη των άλλων στο δικό του εγώ...
Όχι, λοιπόν, τους εχθρούς μας, ούτε τους φίλους μας δεν μπορούμε να αγαπήσωμε πραγματικά, ειλικρινά, εάν έχωμε εγωϊσμό»!!!
Πηγή: «Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ» Εκδ. Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Σελ. 76.
