<<Όταν ήμουν στα Κατουνάκια, ένα απόγευμα, αφού έκανα τον Εσπερινό με κομποσχοίνι, ήπια ένα τσάϊ και συνέχισα με τους Χαιρετισμούς και ύστερα έλεγα την Ευχή. Όσο έλεγα την Ευχή, τόσο έφευγε η κούρασι και αισθανόμουν ξεκούραστος. Ένοιωθα μέσα μου μία χαρά, που δεν μου έκανε καρδιά να κοιμηθώ. Έλεγα συνέχεια την Ευχή!
Γύρω στις 11 τη νύκτα, γέμισε ξαφνικά το κελλί με ένα Φως γλυκό, Ουράνιο!!!
Ήταν πολύ δυνατό, αλλά δεν σε θάμπωνε!!!
Κατάλαβα ότι, και τα μάτια μου δυνάμωσαν, γιά να μπορώ ν’ αντέξω αυτήν την Λάμψι!!! Όσο ήμουν σ’ αυτήν την κατάστασι, μέσα στο Θείο Εκείνο Φως, ήμουν σ’ έναν άλλο κόσμο, πνευματικό!!! Αισθανόμουν μία ανέκφραστη αγαλλίασι και το σώμα μου ανάλαφρο, σαν να είχε χαθή το βάρος του σώματός μου!!! Ένοιωθα την Χάρι του Θεού, τον Θείο Φωτισμό!!! Θεία νοήματα περνούσαν γρήγορα από τον νου μου, σαν ερωταποκρίσεις!!! Ήταν ανθρώπινα λόγια οι απαντήσεις, είχαν όμως και Θεολογία, αφού ήταν Θείες απαντήσεις!!!
Αυτό κράτησε όλη τη νύκτα, μέχρι τις 9 το πρωΐ! Όταν πιά έφυγε Εκείνο το Φως, όλα μού φαίνονταν σκοτεινά. Βγήκα έξω και ήταν σαν νύκτα.
«Τί ώρα είναι; Δεν έφεξε ακόμη;» ερώτησα έναν μοναχό, που περνούσε εκείνη την ώρα από το κελλί μου.
«Τί είπες πάτερ Παΐσιε;» με ερώτησε εκείνος, γεμάτος έκπληξι.
Αναρωτήθηκα μέσα μου, τί συμβαίνει, και ξαναμπήκα στο κελλί μου. Κοιτάζω το ρολόϊ και τότε μόνο συνειδητοποίησα, τί είχε συμβή. Η ώρα ήταν 9 το πρωΐ, ο ήλιος ήταν ψηλά και εμένα η μέρα μου φαινόταν σαν νύκτα! Μου φαινόταν ότι ο ήλιος, ίσα-ίσα φώτιζε! Τόση μεγάλη ήταν η διαφορά!
Έκανα λίγο εργόχειρο, έκανα την Ακολουθία των Ωρών με κομποσχοίνι και μετά την ενάτη Ώρα, έβρεξα λίγο παξιμάδι γιά να φάω, αλλά ένοιωθα σαν ζώο, που πότε ξύνεται, πότε βόσκει, πότε χαζεύει και έλεγα μέσα μου:
«Γιά δες, με τί ασχολούμαι… Τόσα χρόνια έτσι τα πέρασα;;;»!!!
Μέχρι το απόγευμα ένοιωθα τέτοια αγαλλίασι, που δεν ένοιωθα την ανάγκη να ξεκουρασθώ! Τόσο έντονη ήταν η κατάστασι αυτή! Όλη εκείνη την ημέρα έβλεπα θαμπά. Ίσα-ίσα που μπορούσα να κάνω την δουλειά μου. Και ήταν καλοκαίρι και ο ήλιος έλαμπε...!
Την άλλη μέρα, άρχισα να βλέπω τα πράγματα φυσιολογικά.
Έκανα το ίδιο τυπικό, αλλά δεν ένοιωθα πιά έτσι...
Με τί χαζά πράγματα περνούμε τον καιρό μας και τί χάνουμε…
Γι' αυτό όταν βλέπω μικρότητες, κακομοιριές, χαμένα πράγματα, πολύ θλίβομαι...>>!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
