<<Θα πήγαινα στο ασκητήριο του Οσίου Δαυΐδ, μισή ώρα από το Mοναστήρι και μου έλεγε ο δαίμων:
«Πού θα μου πας, βρε Ιάκωβε, στο ασκητήριο του Δαυΐδ;
Θα σε θανατώσω, δεν θα γυρίσης…
Δεν μπορώ να σου κάνω τίποτε, να σε ρίξω σε μία σοβαρή αμαρτία, να σε πεθάνω… Δεν μπορώ, διότι έχεις ταπείνωσι.
Και η ταπείνωσις με καίει.
Η ταπείνωσις και η πίστις στον Χριστό».
Μετά το Πάσχα ανέβηκα πάνω στο βουνό, εκεί ψηλά που έχουμε το νερό, και έχει ένα Σταυρό, και έλεγα το: «Αναστήτω ο Θεός!», το: «Αναστάσεως ημέρα!», το «Χριστός Ανέστη!».
Και φώναξα μετά:
«Δαίμον, δαίμον, είπες ότι, όταν θα πάω στο ασκητήριο θα με σκοτώσης, έλα εδώ όταν θέλης, έλα να με σκοτώσης, στον βράχο πάνω ευρίσκομαι, στα βουνά. Έλα άμα σε βαστάη, έλα…».
Και έλεγα μετά το: «Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν Λαοί!».
Πού να πλησιάση!
Γι’ αυτό, παιδιά μου, πάντα να προσεύχεσθε, μα είτε τρώγετε, είτε πίνετε, είτε ο,τιδήποτε κάνετε, να προσεύχεσθε, γιατί όταν κάνωμε προσευχή, δεν μπορεί να μπη ο διάβολος.
Μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρό παιδί:
«Άκουσε, παιδάκι μου, όποιος κάνη τον Σταυρό του, λόγχη έχει στο πλευρό του!»!>>!!!
Άγιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης (1920-1991)!
Πηγή: «Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ (ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ - ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ)», Ενωμένη Ρωμηοσύνη.
