Ο γέροντας Ζωσιμάς διηγήθηκε κάποτε το ακόλουθο περιστατικό:
«Άκουσα από κάποιον ενάρετο και διακριτικό Ηγούμενο, ότι στο Μοναστήρι του ζούσε ένας αδελφός, που πήγαινε συχνά στο σιδηρουργό της Μονής, και τον παρακαλούσε επίμονα να του φτιάξη σιδερένιες αλυσίδες. Ήθελε να τις τυλίξη στο σώμα του, κάτω από τα ρούχα, και με τη σωματική αυτή ταλαιπωρία να ευαρεστήση, όπως νόμιζε, τον Θεόν και να σώση την ψυχή του.
Όταν πια ο μοναχός-σιδηρουργός δεν μπορούσε να του το αρνήται περισσότερο, επήγε στον Ηγούμενο και του αποκάλυψε την πρόθεσι του αδελφού.
Ο σιδηρουργός έκανε ό,τι του είπε ο Ηγούμενος.
Και ο αδελφός όχι μόνο εθύμωσε, όταν έφαγε το χαστούκι, αλλά και το ανταπέδωσε…
Τότε ο σιδηρουργός τον παρατήρησε και τον επιτίμησε γιά την αντίδρασί του, οπότε εκείνος έφυγε και δεν τον ενόχλησε πια»!!!
«Πραγματικά», εσχολίασε ο π. Ζωσιμάς, «η υπομονή στις θλίψεις και τις αδικίες είναι ανώτερη από τις αλυσίδες και τα τρίχινα πουκάμισα. Ο Χριστός δεν μας έδωσε εντολή γιά τέτοια πράγματα, αλλά μας πρόσταξε να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να προσευχώμεθα γι’ αυτούς. Ναι, πρέπει να τους τιμάμε ως ευεργέτες μας, διότι αυτοί, με ζημία των δικών τους ψυχών, συμβάλλουν στη σωτηρία των δικών μας!»!!!
Πηγή: «ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ»! Ι.Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός.