<<Μου έκανε εντύπωση, πώς ένας ταπεινός λογισμός, κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργεί!
Είχε έλθη στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Το καημένο, φαίνεται κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το κτυπούν. Το λυπόμουν που το έβλεπα σε αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα βέβαια, αλλά τίποτε…
Μία μαθήτρια του Γέροντα Γερβασίου Παρασκευοπούλου μας αφηγείται:
«Καθόμασθαν στο προαύλιο της Αναπλαστικής Σχολής και κεντούσαμε. Κάποια στιγμή μπήκε στην σχολή, κάποιος άνθρωπος μελαμψός στο πρόσωπο. Φαινόταν ξένος και μάλιστα μιλούσε άλλη γλώσσα, δεν γνώριζε ελληνικά. Ήθελε, όμως, να εξομολογηθή. Ο παππούλης τον δέχθηκε και τον εξομολόγησε.
<<Κάποτε, είχε επισκεφθή τον παπά-Τύχωνα στο κελλί του, ο πατήρ Αγαθάγγελος ο Ιβηρίτης, ως Διάκος. Όταν έφευγε, ήταν σκοτάδι, διότι δεν είχε φωτίσει ακόμη. Ο παπά-Τύχων, προείδε κάποιον κίνδυνο, που θα διέτρεχε ο Διάκος, και ανέβηκε στο τοιχάκι της μάνδρας και ευλογούσε συνέχεια.
Όταν έφθασε ο Διάκος στη ράχη και είδε τον Γέροντα να ευλογή ακόμη, τον λυπήθηκε και του φώναξε να μη κουράζεται και να μπη στο κελλί του. Αυτός όμως ατάραχος με υψωμένα τα χέρια, σαν τον Μωϋσή, προσευχόταν και συγχρόνως ευλογούσε τον Διάκο.
<<Εκείνο τον καιρό, ασκήτευε κοντά μας, ένας ησυχαστής, ο γέρων Δανιήλ.
Ο γέροντας αυτός, ο παπά-Δανιήλ, είχε τυπικό να αγρυπνεί και να λειτουργεί κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα. Δεν δεχόταν όμως κανέναν. Ο μόνος που τον βοηθούσε στην ψαλτική, ήταν ο υποτακτικός του, ο πατήρ Αντώνιος.
Το γεγονός αυτό παρεξηγήθηκε, ώστε κάποιοι, να τον θεωρούν πλανεμένο. Ο λόγος, όμως, που δεν δεχόταν άλλους στην Θεία Λειτουργία, ήταν ότι, κάθε φορά ο γέροντας ως Λειτουργός, έχυνε ποτάμια δακρύων και έτσι η Θεία Λειτουργία παρατεινόταν δύο και τρεις ώρες!! Τελειώνοντας, κλεινόταν αμέσως στο κελί του, γιά να συνεχίσει και εκεί τα δάκρυα και την κατάνυξη, γιά ώρες ολόκληρες!!
Ο αείμνηστος γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, στους γονείς, που του παραπονούνταν φορτικά γιά τις ατέλειες ή τις μικροπαρεκτροπές των παιδιών τους, ήταν αυστηρός, και έλεγε:
«Να είσθε ευχαριστημένοι και να δοξάζετε τον Θεόν, γονατιστοί με δάκρυα ευγνωμοσύνης, που σας έδωσε τέτοια παιδιά..
Μη σας συμβούν αυτά τα οποία δεν φαντάζεσθε… και τότε θα δείτε…»!
Αν κανένας γονέας μεμψιμοιρούσε ότι, τα παιδιά του είναι δύσκολα και ευερέθιστα, του έλεγε:
«Ξέρεις κανένα παιδί σήμερα που να είναι εύκολο και πειθήνιο;
Γιατί θέλεις τα δικά σου να αποτελούν εξαίρεση;»!
-Το κρύο με το σακί μπαίνει και με το βελόνι βγαίνει!
-Το ποτάμι κοιμάται, ο οχτρός δεν κοιμάται!
-Το στραβό το ξύλο η φωτιά το σιάζει!
-Χαρτιά γραμμένα, στόματα βουλωμένα!
-Ψωμί δεν έχουμε, τυρί ζητάμε!
Όταν κάποτε τελείωσε η συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Εκκλησίας στο Βελιγράδι και ο Πατριάρχης Παύλος ξεκίνησε, κατά τη συνήθειά του, να πάει στην Ακολουθία του Εσπερινού στον Καθεδρικό Ναό, βγαίνοντας από το κτίριο, βλέπει στον χώρο του πάρκινγκ της Ιεράς Συνόδου, ένα πλήθος από πολυτελή μαύρα αυτοκίνητα και ερώτησε:
<<Κάποτε, ήλθε στο καλύβι ένας Ελληνοαμερικανός ιατρός. Είδα το πρόσωπό του που ήταν φωτεινό, γι’ αυτό με τρόπο τον ερώτησα γιά την ζωή του.
«Πάτερ», μου είπε, «είμαι Ορθόδοξος, αλλά μέχρι τελευταία ούτε νηστείες κρατούσα ούτε στην Εκκλησία πήγαινα συχνά. Ένα βράδυ είχα γονατίσει στο δωμάτιό μου, να παρακαλέσω τον Θεόν, γιά ένα θέμα που με απασχολούσε, οπότε γέμισε το δωμάτιο με ένα γλυκό φως. Γιά αρκετή ώρα δεν έβλεπα τίποτε άλλο, παρά μόνο φως και ένοιωθα μία ανέκφραστη ειρήνη μέσα μου»!
Θαύμασα, γιατί κατάλαβα ότι ο άνθρωπος αυτός αξιώθηκε να δει το Άκτιστο Φως, και του εζήτησα να μου πει, τί είχε προηγηθή.
Κάποιος αδελφός, ζούσε μόνος στη Ι. Μονή των Μονιδίων και η προσευχή του ήταν η εξής:
«Κύριε, δεν έχω τον φόβο Σου μέσα μου, γι’ αυτό στείλε μου κάποιον κεραυνό ή κάποια άλλη δύσκολη περίσταση, ή αρρώστια ή δαίμονα, μήπως έστω και με αυτόν τον τρόπο φοβηθή η πωρωμένη μου ψυχή».
Αυτά έλεγε και συνέχιζε να παρακαλεί τον Θεόν.
«Ξέρω ότι, είναι αδύνατο να με συγχωρήσεις, διότι αμάρτησα πολύ σ’ Εσένα Δέσποτα μου, αλλά εάν είναι δυνατόν, λόγω της Ευσπλαγχνίας Σου, συγχώρεσέ με. Αν όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει, τιμώρησέ με εδώ στη γη, και Εκεί μη με παιδεύσεις, αλλά εάν και αυτό είναι αδύνατο, τιμώρησέ με εδώ κατά ένα μέρος και εκεί ανακούφισέ με, έστω και λίγο, από την τιμωρία της κολάσεως. Κύριε άρχισε από τώρα να με παιδεύεις, αλλά ας μην περιπέσω στην “οργή” Σου».
Με αυτή την επιμονή, ένα ολόκληρο χρόνο με ασταμάτητα δάκρυα, με πολλή ταπείνωση στους λογισμούς του και με νηστείες, παρακαλούσε τον Θεόν. Kαι παράλληλα σκεπτόταν:
Μία μητέρα, εζήτησε από τον πατέρα Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, να βοηθήσει την κόρη της, η οποία είχε προσβληθή από δαιμόνιο.
Πράγματι, ο Άγιος Γέροντας, μετά από μία πολυήμερη νηστεία και προσευχή, τους επισκέφθηκε και εκτύπησε την πόρτα του σπιτιού.
Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την Αγάπη του Θεού, μήτε τον αδελφό να αφήσεις να κοιμηθή στενοχωρημένος από σένα, μήτε εσύ να κοιμηθής στενοχωρημένος εναντίον του. Συμφιλιώσου με τον αδελφό σου και τότε πήγαινε και πρόσφερε στο Χριστό, με καθαρή συνείδηση, το δώρο της Αγάπης, με ένθερμη προσευχή!
Eκείνος που κατηγορεί και κρίνει τον αδελφό του, κατηγορεί και κρίνει τον Θείο Νόμο, και ο Νόμος του Χριστού είναι η Αγάπη! Δεν ξεπέφτει από την Αγάπη του Χριστού εκείνος που καταλαλεί; Δεν προξενεί ο ίδιος στον εαυτό του την αιώνια κόλαση;
Μην παραδώσεις την ακοή σου, στους λόγους όποιου καταλαλεί, ούτε τους δικούς σου λόγους στην ακοή ενός φιλοκατηγόρου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, γιά να μη χάσεις την Θεία Αγάπη και βρεθής απόκληρος από την Αιώνια Ζωή!
Κάποιος ερώτησε τον Γέροντα Ευμένιο:
«Γέροντα έχετε δει τον Θεόν;».
Και ο Γέροντας απάντησε ως εξής:
«Τον Θεόν;
Δηλαδή, πρέπει να δούμε τον Θεόν;
Αφού αισθανόμασθε ότι είμασθε του Θεού! Τί μεγαλύτερο πράγμα θέλουμε;;
1. Ας προσπαθήσωμε με πόθο, να πιούμε το πνευματικό και Θεϊκό κρασί, και να μεθύσωμε με νηφάλια μέθη, ώστε, όπως εκείνοι που πίνουν πολύ κρασί και λένε ύστερα πολλά λόγια, έτσι και εμείς, αφού πιούμε χορταστικά από το πνευματικό αυτό κρασί, να διηγούμεθα τα Θεία Μυστήρια! «Καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον» (Ψαλμ.ΚΒ΄5')!!!
2. Πτωχή «τω πνεύματι», είναι εκείνη η ψυχή, που γνωρίζει καλά τα τραύματά της και το σκοτάδι των παθών που την περικυκλώνει, και ζητάει συνεχώς τη λύτρωση από τον Κύριο. Διότι, επειδή δεν ευχαριστείται στα τραύματα και τους μώλωπες των παθών της και δεν δικαιολογεί τα σφάλματά της, ο Κύριος έρχεται και τη γιατρεύει και της αποκαθιστά το κάλλος της! Αυτή η ψυχή είναι μακάρια! Αλλοίμονο, όμως, σε εκείνη την ψυχή που δεν έχει συναίσθηση των τραυμάτων της... Αυτή την ψυχή, ο Αγαθός Ιατρός, δεν την θεραπεύει, διότι δεν Τον αναζητά, νομίζοντας ότι είναι υγιής. Λέει, λοιπόν, ο Κύριος: «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ὑγιαίνοντες ἰατροῦ, ἀλλ᾿ οἱ κακῶς ἔχοντες » (Λουκ.Ε΄31΄)!!!
<<Ποιόν αδικώ (λέει ο πλούσιος), προστατεύοντας αυτά που μου ανήκουν;
Πες μου λοιπόν (πλούσιε), τί σου ανήκει;
Από πού τα πήρες και τα έφερες στη ζωή σου;
Δεν ήλθες στον κόσμο γυμνός; Γυμνός δεν θα επιστρέψεις στη γη;
Πού τα ευρήκες αυτά που έχεις τώρα; Αν πιστεύεις ότι στα χάρισε η τύχη, είσαι άθεος, διότι δεν αναγνωρίζεις τον Δημιουργό, δεν νοιώθεις ευγνωμοσύνη εις Αυτόν που στα έδωσε· αν όμως παραδέχεσαι ότι προέρχονται από τον Θεόν, πες μου γιά ποιό λόγο στα έδωσε;
Μήπως είναι άδικος ο Θεός και μοιράζει άνισα τα απαραίτητα γιά τη ζωή;
ΣΥΓΛΟΝΙΣΤΙΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ, ΔΥΟ ΤΟΥΡΚΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ!!
