Κάποτε, λέει ο Αίσωπος ο ήλιος έκανε τον γάμο του το καλοκαίρι και μαζί με όλα τα ζώα, χαιρόντουσαν και τα βατράχια. Ένας όμως γεροβάτραχος, κουνώντας θυμόσοφα και θλιμμένα το κεφάλι του, τους είπε:
«Ο ανόητα
αδέλφια μου γιατί χαιρόσαστε; Αν ο ήλιος μόνος του ξεραίνει την λάσπη μέσα στην
οποία ζούμε και από την οποία τρεφόμαστε, αν κάνει και παιδί σαν κι αυτόν,
σκεφτόσαστε τι κακό θα πάθουμε;»
Έτσι και εμείς οι ανόητοι Έλληνες, δεν χαιρόμαστε, παλαιότερα με
πράσινους ήλιους (γράψε καλλίτερα: πράσινα άλογα…) και σήμερα με ροζέ και
κόκκινους ήλιους, χωρίς να θέλουμε να αντιληφθούμε την τραγικότητα στην οποία
οδηγηθήκαμε;;;
Πριν από εβδομήντα έως ογδόντα χρόνια, η φυλή μας έγραφε «ΕΠΗ», πάνω στα
βουνά της Πίνδου και στις Βορειοηπειρωτικές βουνοκορφές, φτάνοντας να ρίξει
τους Ιταλούς στην Αδριατική θάλασσα… Και σήμερα, καταντήσαμε επαίτες και
ζήτουλες στον ίδιο τον τόπο μας, χωρίς να νοιώθουμε την παρακμιακή μας
κατάσταση και ότι υποδουλωθήκαμε πρώτα στα πάθη μας, στην συνέχεια στους
τυχοδιώκτες δημαγωγούς που μας κυβερνάνε και τέλος στους ορκισμένους εχθρούς
μας από Βορρά και Ανατολή και τους άσπονδους «φίλους» μας της Δύσης…!
Πόσο ξεπέσαμε;;;
Που καταντήσαμε;;;
Και παρά ταύτα σαν τιποτένιοι κλακαδόροι
χαιρόμαστε και χειροκροτούμε…!
