« Κάποτε στην έρημο πέθαινε ένας σκύλος από τη δίψα. Πέρασε
από το δρόμο αυτόν ένας μοναχός και του έδωσε το νερό που είχε για τον εαυτό
του και έτσι το σκυλάκι γλύτωσε.
Ο άνθρωπος αυτός, είχε πληροφορία μέσα του ότι
έπραξε κάτι το σωστό και ότι, ο Καλός Θεός, δεν θα του στερούσε την αμοιβή του!
Εάν η Αγάπη του Θεού
δεν στερεί τον άνθρωπο από την αμοιβή του, όταν δείχνει τέτοια ευαισθησία και
αγάπη στην άλογη κτίση , πόσο μάλλον, η Θεϊκή Αγάπη, ευεργετεί τον άνθρωπο, που δείχνει
έμπρακτη θυσιαστική αγάπη για τον συνάνθρωπο του;;; »
Από τις εμπειρίες και την διδασκαλία του οσίου Γαβριήλ του
δια Χριστόν Σαλού και Ομολογητή.
