Κάποιος Γέροντας Ερημίτης, κατέβηκε με τον υποτακτικό
του στην πόλη. Οι δουλειές, τους ανάγκασαν να μείνουν μερικές ημέρες εκεί. Όταν
έβγαιναν το πρωί στον δρόμο, παρατηρούσαν πως πολλοί άνθρωποι, γυναίκες και
άνδρες, περνούσαν από το Νεκροταφείο. Καθένας στεκόταν, άλλος λίγο - άλλος
πολύ, στο μνήμα του νεκρού του και έκλαιε και μοιρολογούσε. Πόσο πόνο έκρυβε ο
καθένας τους!
- Βλέπεις πόσα δάκρυα χύνουν όλοι αυτοί, τέκνον; Είπε
ο Γέροντας στον υποτακτικό του. Και όμως, το πένθος τους δεν είναι κατά Θεόν, δεν
κλαίνε τις αμαρτίες τους. Αν εμείς δεν χύσωμε τόσα δάκρυα για τις δικές μας
αμαρτίες, δεν ξεύρω, αν θα σωθούμε.
Σαν γύρισαν στην έρημο, η πρώτη τους δουλειά ήταν
ν' ανοίξουν δύο τάφους δίπλα-δίπλα. Από τότε περνούσαν πολλές ώρες της ημέρας
στο “Κοιμητήρι” εκείνο κι έκλαιγαν για την ψυχή τους, σαν να είχαν μπροστά τους
πολυαγαπημένο νεκρό. Αν καμιά φορά ο νέος αποκοιμιόταν, ύστερα από την
νυκτερινή τους προσευχή, ο Γέροντας τον ξυπνούσε γρήγορα, θυμίζοντάς του πως οι
άνθρωποι στην πόλη θα είχαν φθάσει πια στο Νεκροταφείο και θα είχαν αρχίσει το
έργο τους.
- Είναι σκληρή σαν πέτρα η ψυχή μου σήμερα και δεν
μπορώ να κλάψω, έλεγε καμιά φορά ο υποτακτικός.
- Αγωνίσου λίγο ακόμη, τον παρακινούσε ο Γέροντας.
Ο Θεός θα δει τον κόπο σου και θα σε ελεήσει.
Άλλοτε πάλι, που ο νέος άρχισε να χορταίνει υπερβολικά, ο Γέροντας τον
συμβούλευε ν' αγαπήσει την εγκράτεια σε όλα.
- Παραπονιέσαι, παιδί μου, πως σκληραίνεται συχνά η
καρδιά σου και δεν χύνει δάκρυα. Το πένθος μοιάζει με τ' αναμμένο λυχνάρι, που,
αν τ' αφήσεις απροφύλακτο, σβήνει στην στιγμή. Το πολύ φαγητό και ο πολύς ύπνος
το μαραίνουν. Η καταλαλιά και η πολυλογία το εξαφανίζουν ολοκληρωτικά. Ο ευλαβής
άνθρωπος, που αγαπά τον Ιησού, πρέπει στην καθημερινή του ζωή να κάνει θυσίες
για χάρι Του.
- «Τι είδους θυσίες;», ζήτησε να μάθει ο νέος.
- Μικρές θυσίες που, σαν τις ακούμε, δεν μας
κάνουν εντύπωση, μα που σφυρηλατούν τον χαρακτήρα και τον κάνουν όμοιο με τον
χαρακτήρα του Χριστού, εξήγησε ο Γέροντας. Βρίσκεις, λόγου χάριν, φρέσκο ψωμί; Άφησε να το φάγει άλλος κι ευχαριστήσου συ με
το ξερό, για την αγάπη του Χριστού. Σου φέρνουν καλό κρασί; Πιες πολύ λίγο κι
άφησε το περισσότερο λέγοντας: Αυτό, είναι το μέρος του Χριστού. Αν έχεις
μαλακό προσκέφαλο, άφησέ το κατά μέρος και βάλε λιθάρι κάτω από την κεφαλή σου,
για τον Χριστόν. Αν κρυώνεις στον ύπνο σου, γιατί δεν έχεις αρκετά σκεπάσματα,
μην παραπονεθής. Συλλογίσου πως και ο Χριστός γυμνός επάνω στο Σταυρό κρύωνε
κάποτε για χάρι σου. Μην θελήσεις να είναι το φαγητό σου καλοπεριποιημένο, θυμήσου
πως πείνασε και δίψασε για σένα ο Χριστός. Ανάμιξε κάθε τι που κάνεις με λίγη θλίψι
και ζήσε ταπεινά, όπως έζησε στη γη ο Χριστός μας, για να βρεις αιώνια ανάπαυση
στην Βασιλεία Του!!!
Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:254 – ΙΑΝ-ΦΕΒ-ΜΑΡΤ
2018 σελ.3
