Ο αείμνηστος αγαπούσε πολύ το πράσινο και καθώς τα
πεύκα ήταν σχεδόν άγνωστα στο νησί της Πάτμου, οι απλοϊκές γυναίκες όταν τα πρωτοείδαν
φυτεμένα από εκείνον τα είπαν «Αμφιλοχιακά»!! Έκανε πρασιές πεύκων και από το
φυτώριό του εφύτευε νέες ρίζες ο ίδιος και έδιδε και στους άλλους να φυτεύουν,
συχνά μάλιστα τους υποχρέωνε στην εξομολόγησή των να φυτεύουν 2-5 πεύκα για να
συγχωρεθούν οι αμαρτίες των (σοφή σκέψη σοφού πατρός!). 'Έτσι παρουσίασε λίγο
πράσινο το κατάξερο νησί που τόσο αγαπούσε ο Άγιος Πατέρας.
«Όποιος φυτεύει δένδρο φυτεύει ελπίδα, φυτεύει ειρήνη,
φυτεύει αγάπη και έχει τις ευλογίες του Θεού», έλεγε πάντα στον κύκλο του. Αυτό
το αναγνωρίζει η Αγνή Ρουσοπούλου που γράφει στην εφημερίδα «Το Βήμα», της
8-10-1975:
«Στην προσπάθεια αυτή (της δενδροφυτεύσεως)
μπορούν να βοηθήσουν και οι φωτισμένοι κληρικοί. Αρχή είχε κάμει ο μακαρίτης
ήδη πατήρ Αμφιλόχιος στην Πάτμο, που ζητούσε από τους εξομολογουμένους σε
ένδειξη μετανοίας να φυτέψουν ένα δένδρο».
Δεν εφρόντιζε μονάχα γιά το φύτεμά τους ο ίδιος, αλλά
συγχρόνως, εκοπίαζε μαζί μου γιά το πότισμα των μικρών δένδρων στους άνυδρους
μήνες του καλοκαιριού. Πίστευε πως γίνεται συνδημιουργός στη φύση με τον Πλάστη
Θεό, όποιος φυτεύει είτε ποτίζει ένα δένδρο. Ήταν πολύ αυστηρός προς τους εξομολογουμένους,
όταν του έλεγαν ότι κατέστρεψαν ένα δένδρο. Επειδή μιά Μοναχή είχε καταστρέψει
ένα πεύκο, την υποχρέωσε να φυτεύσει πέντε πεύκα και να τα ποτίζει τρία χρόνια
γιά να την συγχωρέσει ο Θεός! Κι' όταν μεγάλωναν τα δένδρα, η χαρά του ήταν να
βρίσκεται στην σκιά τους και να περνά ώρες ολόκληρες προσευχόμενος. Αινούσε
μαζί με τα δένδρα τον Κύριο, όπως ψάλλει ο προφήτης: «Αίνείτε τον Κύριον τα όρη
και πάντες οι βουνοί, ξύλα καρποφόρα και πάσαι κέδροι... Νεανίσκοι και
παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων αινεσάτωσαν το όνομα Κυρίου» (Ψαλμός 148).
Λαχταρούσε να δει την Πάτμο καταπράσινη και πανηγύριζε στο άκουσμα ότι τα παιδιά της Πατμιάδος φύτεψαν χίλια ή δύο χιλιάδες πεύκα!! Πόσοι πατέρες δεν έζησαν στο νηπτικό περιβάλλον δένδρων και δασών, που η σκέψη του Θεού καλλιεργείται εύκολα μέσα στο Ναό της Φύσεως!
Λαχταρούσε να δει την Πάτμο καταπράσινη και πανηγύριζε στο άκουσμα ότι τα παιδιά της Πατμιάδος φύτεψαν χίλια ή δύο χιλιάδες πεύκα!! Πόσοι πατέρες δεν έζησαν στο νηπτικό περιβάλλον δένδρων και δασών, που η σκέψη του Θεού καλλιεργείται εύκολα μέσα στο Ναό της Φύσεως!
Σε πνευματικό του τέκνο στις 15-9-53 έγραφε από τον
άγιο Μηνά Αιγίνης:
«Έχομε μιά μικρή ταράτσα, που εκεί πάνω τα βράδια
γίνεται ο εσπερινός και το απόδειπνο, και μαζί με τας αδελφάς συμψάλλουν τα
πεύκα και η θάλασσα, ο δε γκιώνης με την μελαγχολική του φωνή νομίζεις ότι
λέγει το “Κύριε ελέησον” και έτσι τα πάντα εδώ μιλάνε, και δοξολογούν τον
Πλάστη».
Μέσα στην φύση εύρισκε τον τρόπο να ζει το υπέρ
φύσιν. Όλα τα δημιουργήματα τον
συγκινούσανε, περισσότερο όμως τα δένδρα. Πονούσε και έκλαιγε όταν διάβαζε στις
εφημερίδες πως δάση ολόκληρα της Πατρίδας μας καίγονται, εγκληματίες καλούσε τους
υπεύθυνους των πυρκαϊών. Και δεν είχε άδικο! Δεν ξεύρω τι θα έλεγε σήμερα με τις
ομαδικές πυρκαϊές σ' αυτόν τον άμοιρο τόπο μας, γιά τα ταπεινά συμφέροντα ωρισμένων
ιδιοκτητών δασικών εκτάσεων!
Προστάτεψε τα δάση μας, Γέροντα, από τους Ουρανούς
που ευρίσκεσαι!
Πηγή:
«Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής. Μιά σύγχρονη μορφή της Πάτμου 1888-1970)» σελ.47
