<< Ήμουν λαϊκός ακόμη, φοιτητής στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Λαμίας, το έτος 1986 με το όνομα Ιωάννης. Ανέβηκα στο Άγιον Όρος και επισκέφθηκα, μετά από ευλογία που είχα από τον Γέροντά μου Ιάκωβο, τον Γέροντα Παΐσιο, γιά να τον συμβουλευθώ, αν πρέπει να γίνω μοναχός ή όχι.
Ο Γέροντας Ιάκωβος ευλαβείτο τον Γέροντα Παΐσιο και όταν πήγα, μου έδωσε, να του δώσω κάτι γιά ευλογία και πρόσθεσε:
«Να πης στον Γέροντα Παΐσιο, όταν βγει στην Θεσσαλονίκη, ας έλθη να μας δει. Εγώ, Γιαννάκη μου, είναι δύσκολο να δω τον Γέροντα, γιατί πρέπει να περάσω βουνά, λαγκάδια, θάλασσα, που δεν το επιτρέπει η υγεία μου και εξ άλλου ο Γέροντας Παΐσιος είναι Άγιος, ενώ εγώ είμαι αμαρτωλός και ανάξιος».
Επίσης μου έδωσε και 5.000 δραχμές να ανάψω κερί στο Εκκλησάκι του. Όταν πήγα, λοιπόν, στο Άγιο Όρος, συνάντησα τον Γέροντα έξω ακριβώς από την πόρτα του. Μόλις μας είδε (ήμουν μαζί με κάποιον Ιερομόναχο), μας λέει:
«Βρε, καλώς τους, βρε, καλώς τους!».
Πήραμε την ευχή του, και λέει σε εμένα:
«Βρε, τί λες; Θα σε κάνουμε καλόγερο;».
«Γέροντα», του λέω, «έχω πρόβλημα, από τους γονείς μου…».
«Άκουσε να σου πω: Άφησε τους γονείς να κλάψουν ένα-δυό μήνες, γιά να μην κλαις εσύ αιωνίως, και πήγαινε πριν χάσεις τον θησαυρό (εννοούσε τον Γέροντα Ιάκωβο, χωρίς να… του πω, πού σκεπτόμουν να πάω γιά να μονάσω).
«Γέροντα, έχετε την ευχή του πατρός Ιακώβου από τον Όσιο Δαυίδ».
«Αχ, παιδί μου, αυτοί είναι σήμερα οι Άγιοι που αγωνίζονται και προσεύχονται έχοντας ταπείνωση και αγάπη. Εγώ δεν είμαι άξιος να δω αυτόν τον γίγαντα της Ορθοδοξίας, αλλά είναι και μακριά πολύ γιά να τον συναντήσω, χρειάζεται αγώνας και κόπος πολύς. Αλλά ο Θεός μας έχει δώσει αγάπη και επικοινωνούμε πνευματικά μεταξύ μας»!!
Αφού μας είπε πολλά πνευματικά και συμβουλές, στο τέλος του λέω:
«Γέροντα, είναι ευλογημένο να προσκυνήσω στο Εκκλησάκι σας;».
Και ο Γέροντας μου λέει: «Όχι, δεν χρειάζεται».
«Γέροντα, κάντε αγάπη… γιά ευλογία».
«Όχι, παιδί μου, γιατί μπορεί ο Γέροντας Ιάκωβος, να σου έχει δώσει κανένα πεντοχίλιαρο και μετά τί θα το κάνω εγώ, που είμαι καλόγερος;».
Τελικά δεν με άφησε να προσκυνήσω. Μου έδωσε ένα κομποσχοινάκι και ένα σταυρουδάκι να το δώσω στον Γέροντά μου.
Όταν επέστρεψα στο Μοναστήρι, με εδέχθηκε ο Γέροντας με χαρά. Και του έδωσα τα δώρα από τον Άγιο Παΐσιο.
Αυτός, αμέσως μου λέει:
«Το πεντοχίλιαρο που δεν πήρε ο γέροντας Παΐσιος και δεν σας άφησε να προσκυνήσετε, κράτησέ το, γιά τα έξοδα σου, στην Σχολή, στην Λαμία»!!
Εγώ έμεινα άναυδος και του λέω: «Γέροντα, που το ξέρετε εσείς;»
«Να…», μου λέει, στο αυτί ψιθυριστά, «εμείς, παιδί μου, επικοινωνούμε πνευματικά!» >>!!!
Ο Γέροντας Ιάκωβος ευλαβείτο τον Γέροντα Παΐσιο και όταν πήγα, μου έδωσε, να του δώσω κάτι γιά ευλογία και πρόσθεσε:
«Να πης στον Γέροντα Παΐσιο, όταν βγει στην Θεσσαλονίκη, ας έλθη να μας δει. Εγώ, Γιαννάκη μου, είναι δύσκολο να δω τον Γέροντα, γιατί πρέπει να περάσω βουνά, λαγκάδια, θάλασσα, που δεν το επιτρέπει η υγεία μου και εξ άλλου ο Γέροντας Παΐσιος είναι Άγιος, ενώ εγώ είμαι αμαρτωλός και ανάξιος».
Επίσης μου έδωσε και 5.000 δραχμές να ανάψω κερί στο Εκκλησάκι του. Όταν πήγα, λοιπόν, στο Άγιο Όρος, συνάντησα τον Γέροντα έξω ακριβώς από την πόρτα του. Μόλις μας είδε (ήμουν μαζί με κάποιον Ιερομόναχο), μας λέει:
«Βρε, καλώς τους, βρε, καλώς τους!».
Πήραμε την ευχή του, και λέει σε εμένα:
«Βρε, τί λες; Θα σε κάνουμε καλόγερο;».
«Γέροντα», του λέω, «έχω πρόβλημα, από τους γονείς μου…».
«Άκουσε να σου πω: Άφησε τους γονείς να κλάψουν ένα-δυό μήνες, γιά να μην κλαις εσύ αιωνίως, και πήγαινε πριν χάσεις τον θησαυρό (εννοούσε τον Γέροντα Ιάκωβο, χωρίς να… του πω, πού σκεπτόμουν να πάω γιά να μονάσω).
«Γέροντα, έχετε την ευχή του πατρός Ιακώβου από τον Όσιο Δαυίδ».
«Αχ, παιδί μου, αυτοί είναι σήμερα οι Άγιοι που αγωνίζονται και προσεύχονται έχοντας ταπείνωση και αγάπη. Εγώ δεν είμαι άξιος να δω αυτόν τον γίγαντα της Ορθοδοξίας, αλλά είναι και μακριά πολύ γιά να τον συναντήσω, χρειάζεται αγώνας και κόπος πολύς. Αλλά ο Θεός μας έχει δώσει αγάπη και επικοινωνούμε πνευματικά μεταξύ μας»!!
Αφού μας είπε πολλά πνευματικά και συμβουλές, στο τέλος του λέω:
«Γέροντα, είναι ευλογημένο να προσκυνήσω στο Εκκλησάκι σας;».
Και ο Γέροντας μου λέει: «Όχι, δεν χρειάζεται».
«Γέροντα, κάντε αγάπη… γιά ευλογία».
«Όχι, παιδί μου, γιατί μπορεί ο Γέροντας Ιάκωβος, να σου έχει δώσει κανένα πεντοχίλιαρο και μετά τί θα το κάνω εγώ, που είμαι καλόγερος;».
Τελικά δεν με άφησε να προσκυνήσω. Μου έδωσε ένα κομποσχοινάκι και ένα σταυρουδάκι να το δώσω στον Γέροντά μου.
Όταν επέστρεψα στο Μοναστήρι, με εδέχθηκε ο Γέροντας με χαρά. Και του έδωσα τα δώρα από τον Άγιο Παΐσιο.
Αυτός, αμέσως μου λέει:
«Το πεντοχίλιαρο που δεν πήρε ο γέροντας Παΐσιος και δεν σας άφησε να προσκυνήσετε, κράτησέ το, γιά τα έξοδα σου, στην Σχολή, στην Λαμία»!!
Εγώ έμεινα άναυδος και του λέω: «Γέροντα, που το ξέρετε εσείς;»
«Να…», μου λέει, στο αυτί ψιθυριστά, «εμείς, παιδί μου, επικοινωνούμε πνευματικά!» >>!!!
Ο ιερομόναχος Ιάκωβος, είναι ο π. Ιάκωβος Μπαλωμένος, παλαιός μαθητής στην Εκκλησιαστική Σχολή Λαμίας, νυν ηγούμενος στην Ι.Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακρυμάλλης (Ψαχνά Ευβοίας).
Πηγή Κειμένου : simeiakairwn
