Σ’ ένα από τα παραθαλάσσια προάστεια της Αττικής, θα γίνονταν κολυμβητικοί αγώνες γυναικών. Θα έπαιρνε μέρος και μία εξαιρετική κοπέλα, η Άννα, η οποία ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση, συγγενής και φίλη της μαθητρίας του Οσίου. Στους αγώνες, θα συμμετείχε επίσης και μία άλλη φίλη της Άννας, η οποία είχε και εκείνη μεγάλη επίδοση σ’ αυτό το άθλημα.
Πρέπει να τονισθή ότι, η Άννα, εκτός από την εξαιρετική της επίδοση στην κολύμβηση, είχε μιά πολύ καλλιεργημένη ψυχή. Ήταν Θεοσεβής, ευγενής και γενναιόψυχη και όλοι την αγαπούσαν!
Την ημέρα των αγώνων, πλήθος κόσμου είχε συγκεντρωθή στο καθωρισμένο μέρος. Μεταξύ αυτών και οι γονείς των δύο κοριτσιών.
Όταν οι αγώνες ξεκίνησαν και οι αθλήτριες ξανοίχθηκαν βαθειά στη θάλασσα, προπορευόταν αισθητά η Άννα, ενώ από πίσω της κολυμπούσε η φίλη της. Ξαφνικά, η Άννα με την άκρη του ματιού της, βλέπει την κοπέλα να χάνεται μέσα στα νερά, διότι είχε υποστεί κράμπα… Αμέσως, εγκαταλείπει τον αγώνα και κατευθύνεται προς το μέρος της. Δυστυχώς, οι παρατηρητές του αγώνα δεν αντιλήφθηκαν αμέσως το συμβάν. Όταν επλησίασε η Άννα, η φίλη της είχε χάσει πλέον τις δυνάμεις της. Στην προσπάθειά της μάλιστα να σωθή, έπιασε την Άννα από το λαιμό με αποτέλεσμα να βυθισθούν και οι δύο. Όταν τελικά πήραν είδηση από την ακτή και έσπευσαν κοντά τους, τις ευρήκαν και τις δύο νεκρές...
Εύκολο είναι να φαντασθή κανείς, το θρήνο που έγινε απ’ τους γονείς, αλλά και απ’ όλον τον κόσμο, ειδικά γιά την Άννα, την ηρωΐδα αυτή, της αγάπης. Πρώτευε στην κολύμβηση, πρώτευσε και στο μεγαλειώδες άθλημα της αυτοθυσίας, γιά την σωτηρία του πλησίον!
Η Ακαδημία Αθηνών, εβράβευσε την ηρωϊκή πράξη της Άννας, δίνοντας το βραβείο στη μητέρα της. Εκείνη όμως κλονίσθηκε, ήταν απαρηγόρητη και κινδύνευε η ψυχή της.
Τότε, επενέβη αποφασιστικά η πνευματική θυγατέρα του Οσίου Πορφυρίου. Την παρηγόρησε, την στερέωσε στην Πίστη και με την θερμή προσευχή της στον Θεόν, η πονεμένη γυναίκα ειρήνευσε, φωτίσθηκε και έφθασε στο σημείο να δοξάζει τον Θεό, γιά την ηρωΐδα και μάρτυρα κόρη που της χάρισε.
Η Άννα, η αγία αυτή ψυχή, βλέποντας, με τον τρόπο που μόνο ο Θεός γνωρίζει, τη βοήθεια που πρόσφερε στη μητέρα της η φίλη της και μαθήτρια αυτή του Γέροντα, θέλησε να την ευχαριστήσει. Και, το θαυμαστό έγινε:
<<Ήταν μεσημέρι>>, αφηγήθηκε η μαθήτρια του Γέροντα, <<και δεν κοιμόμουν. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα του δωματίου μου και μπαίνει ολόφωτη, Θεϊκά όμορφη, με ένα γλυκύτατο χαμόγελο η Άννα! Στην αρχή ταράχθηκα· αμέσως όμως, Θεία χαρά και αγαλλίαση με πλημμύρισε. Έμεινα άφωνη, να την κοιτάζω. Τότε ακούσθηκε η φωνή της ειρηνική και γλυκειά, λέγοντας μου:
«Πήρα άδεια απ' τον Κύριο να έλθω, να σ’ ευχαριστήσω που βοήθησες την μητέρα μου! Σε παρακαλώ να της πεις, πως εγώ θα μπορούσα να σωθώ! Γνώριζα τον τρόπο ν’ απελευθερωθώ από τα χέρια της φίλης μου, αλλά δεν θα είχα τη δύναμη να βγω μόνη εγώ στην ακτή και ν’ αντικρύσω τη μητέρα της!! Επίσης, πες της, πως δεν υποφέραμε! Σ’ εκείνες τις δύσκολες στιγμές, μας παρουσιάσθηκε ο Κύριός μας, ο Χριστός μας! Χαμογελώντας Θεϊκά, μας είπε: “Εάν θέλετε, εγώ θα σας στείλω πίσω, στην επίγεια ζωή. Τί θέλετε, να γυρίσετε πίσω ή να έλθετε μαζί Μου;”. Και εμείς διαλέξαμε να πάμε μαζί Του! Κανείς δεν μπορεί να δει την Θεϊκή Του Ομορφιά και Αγάπη και να προτιμήσει κάτι άλλο, αδελφή μου»!
Μετά πρόσθεσε, με περισσότερη ακόμη αγάπη:
«Γιά το καλό που μου έκανες, θα σου πω και εγώ ένα Μυστικό του Ουρανού. Έρχονται πολλοί άνθρωποι πάνω, καλοί, ενάρετοι, ιερείς, μοναχοί, Αρχιερείς, οικογενειάρχες και πιστεύουν ότι, θα πάρουν την πρώτη θέση στον Ουρανό. Η πρώτη θέση όμως ανήκει σ’ αυτούς, που θυσιάζουν τη ζωή τους γιά τους άλλους! Σ' αυτούς, που μιμούνται το Χριστό και θυσιάζονται γιά τους αδελφούς τους!!»!!!
Αυτά είπε και έγινε άφαντη, αφήνοντάς μου μία απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση!>>!!
