<<Κάποτε ο Αββάς Ησαΐας ο Αναχωρητής επήγε σε κάποιον κτηματία, που αλώνιζε τα σπαρτά του, και κρατώντας ένα ζεμπίλι του είπε:
«Δώσε μου, να έχεις την ευχή μου, λίγο σιτάρι».
Αυτός, τον κοίταξε καλά-καλά και του απάντησε:
«Γιατί να σου δώσω Γέροντα; Μήπως ήλθες να με βοηθήσεις στον θέρο;».
«Όχι», του απάντησε εκείνος.
«Τότε, πώς ζητάς να σου δώσω σιτάρι;», του λέει ο κτηματίας.
«Όποιος λοιπόν δεν θερίζει, δεν έχει δικαίωμα σε τίποτα;», ερώτησε ο Αββάς.
«Ναι, Γέροντά μου, σε τίποτε απολύτως», του είπε ο κτηματίας.
Ύστερα από αυτή τη συζήτηση έφυγε ο Αββάς.
Οι αδελφοί που παρακολούθησαν την συζήτηση του Αββά με τον κτηματία, αφού του έβαλαν μετάνοια, τον ερώτησαν:
«Γιατί το έκανες αυτό, Αββά;»
Και τους αποκρίθηκε Εκείνος:
«Το έκανα γιά να το έχουμε όλοι μας σαν παράδειγμα, πως, όποιος δεν κοπιάσει γιά την αγάπη του Χριστού, δεν μπορεί να περιμένει από τον Θεόν καμμιά ανταμοιβή>>!!
