Κατά την εποχή του Σωκράτη, υπήρχαν στην Αθήνα δύο ονομαστοί γλύπτες: Ο Πράξης και ο Νικίας.
Ο πρώτος είχε μεγάλο ταλέντο, αλλά ήταν νωθρός και άσωτος. Έτσι αφού είχε φτιάξει μερικά έργα, παράτησε τέλος την τέχνη του και γύριζε διαρκώς στα καπηλεία.
Ο δεύτερος, ο Νικίας, είχε μικρότερο ταλέντο, αλλά ήταν πολύ εργατικός και επιμελής.
Ερώτησαν, λοιπόν, τον Σωκράτη, ποιόν από τους δύο θεωρούσε μεγαλύτερο καλλιτέχνη.
Και ο Σωκράτης αποκρίθηκε:
«Τον Νικία. Γιατί η αξία ενός ανθρώπου, δεν κρίνεται από τα προσόντα του, αλλά από τη χρήση των προσόντων του»!!
Ο πρώτος είχε μεγάλο ταλέντο, αλλά ήταν νωθρός και άσωτος. Έτσι αφού είχε φτιάξει μερικά έργα, παράτησε τέλος την τέχνη του και γύριζε διαρκώς στα καπηλεία.
Ο δεύτερος, ο Νικίας, είχε μικρότερο ταλέντο, αλλά ήταν πολύ εργατικός και επιμελής.
Ερώτησαν, λοιπόν, τον Σωκράτη, ποιόν από τους δύο θεωρούσε μεγαλύτερο καλλιτέχνη.
Και ο Σωκράτης αποκρίθηκε:
«Τον Νικία. Γιατί η αξία ενός ανθρώπου, δεν κρίνεται από τα προσόντα του, αλλά από τη χρήση των προσόντων του»!!
