Ερώτησε κάποιο πνευματικό παιδί τον π.Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο:
«Γέροντα, τί σχέση έχει η τιμωρία με την αγάπη;»
Και ο αείμνηστος σοφός γέροντας απήντησε:
«Μία μητέρα, που έχει παιδιά, δεν τα δέρνει καμμιά φορά;
Τα δέρνει, και τα παιδιά πονούν λιγάκι από το ξύλο…
Μήπως η μητέρα τότε, δεν έχει αγάπη προς τα παιδιά της;»
Και το πνευματικό παιδί απάντησε:
«Ναι, αλλά υπάρχουν μερικά όρια».
Και ο π.Επιφάνιος είπε:
<<Δεν είναι θέμα ορίων, είναι θέμα εκδηλώσεων!
Αγαπώ δεν σημαίνει, δεν λέω ποτέ όχι!
Δεν είναι αυτό αγάπη!
Βλέπει το μικρό παιδάκι των 2-3 ετών ένα ξυράφι και θέλει να το
πάρη να παίξη. Κι ο πατέρας του ή η μητέρα του το παίρνει και του δίνει και μία
στην παλάμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν το αγαπάει το παιδάκι. Εκείνο το βλέπει
γυαλιστερό και νομίζει ότι είναι παιγχνίδι. Αν πάρη το ξυράφι, θα κόψη τα
δάκτυλά του. Το να στερούμε και μερικά πράγματα ή το να επιβάλλουμε μικροτιμωρίες,
κι αυτά μπορεί να προέρχωνται άριστα από αγάπη!!
Είδατε τι είπε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Ευτρόπιο;
«Εγώ σε αγαπούσα περισσότερο απ’ αυτούς που σε κολάκευαν! Εγώ που
σε ήλεγχα, σε αγαπούσα πιό πολύ από αυτούς που δεν σου έλεγαν ποτέ κάτι, που θα
σε δυσαρεστούσε! Και τα τραύματα τα δικά μου, οι έλεγχοι δηλ., ήσαν καλλίτερα
από τα φιλήματα των υποκριτών φίλων σου!»!!
Η αγάπη πολλές φορές επιβάλλει και τιμωρία, επιβάλλει και άρνησι
κάποιου πράγματος σε κάποιον. Αυτό θα πη αγάπη! Το άλλο είναι ανθρωπαρέσκεια.
Και η τιμωρία, λοιπόν, που γίνεται στο παιδί, είναι εκδήλωσις αγάπης. Διότι, αν
το αφήσης ατιμώρητο, θα γίνη χειρότερο και θα γίνη και εγκληματίας ίσως. Και
κάποτε θα σαπίση στη φυλακή.
Το παράδειγμα που θα αναφέρω είναι μεν γνωστό, αλλά είναι πολύ χαρακτηριστικό:
Και εκείνος είπε:
“Να μου φέρετε την μητέρα μου”.
Του πήγαν λοιπόν, την μητέρα του και εκείνος ζήτησε να τον πλησιάση, να της πη κάτι στο αυτί. Αυτή πλησίασε και τότε αυτός της δάγκωσε το αυτί και σχεδόν της το έκοψε. Και είπαν οι άλλοι: «Βρε τον κακούργο! Και την τελευταία στιγμή της ζωής του εγκληματεί και μάλιστα στη μάνα του…».
Αυτός τότε στράφηκε στους παρισταμένους, τα όργανα της εξουσίας, και τους είπε:
«Το ότι είμαι εδώ, αιτία είναι αυτή... Διότι, όταν ήμουν μικρό παιδί, έκλεβα αυγά και της τα πήγαινα. Δεν με μάλωσε ποτέ. Αργότερα έκλεβα και κατσίκια και της τα πήγαινα. Ούτε τότε με μάλωσε ποτέ. Αί, αργότερα εξελίχθηκα σε ληστή και κάποτε έκανα και ληστεία μετά φόνου. Και τώρα είμαι στη λαιμητόμο. Αυτή φταίει, λοιπόν… Αυτή μ’ έφερε ως εδώ…».
Να τιμωρή η μητέρα όχι όμως γιά να εκτονωθή η ίδια. Και η τιμωρία να μην είναι δυσανάλογος, διότι τότε αυτό δεν είναι
αγάπη, αλλά εκτόνωσις απλώς του θυμού της μάνας. Όταν η μητέρα ή ο πατέρας τιμωρούν
το παιδί συμμέτρως προς την πράξι του και απαθώς, χωρίς οι ίδιοι να βγάζουν τα
απωθημένα τους, τότε αυτή η τιμωρία είναι εκδήλωσι αγάπης!