Κάποια αδελφή, έλεγε θλιμμένη στον Στάρετς Ζωσιμά:
«Τί να κάνω, γέροντα, που νικιέμαι από την γλώσσα μου και φλυαρώ και ματαιολογώ; Στενοχωριέμαι πολύ γι’ αυτό και παίρνω κάθε τόσο απόφαση να διορθωθώ, αλλά πάλι πέφτω…».
Και ο Στάρετς Ζωσιμάς της είπε:
«Να θυμάσαι ότι, όπως είπε ο Κύριος, γιά κάθε περιττό μας λόγο θα μας ζητηθή ευθύνη την ημέρα της Κρίσεως. Κατάφυγε στην Βοήθειά Του. Και όποτε αμαρτάνεις να μετανοείς. Χίλιες φορές έπεσες; Χίλιες να μετανοήσεις!»!!
Και πρόσθεσε η αδελφή:
«Κάποιες φορές γέροντα, λέω κάτι χρήσιμο και ψυχωφελές, αλλά ενώ αρχίζω με πνευματικούς λόγους, σε λίγο, χωρίς να το καταλάβω, ξεγλιστράω στην αργολογία ή την κατάκριση ή την περιέργεια ή τον κομπασμό… Μετά από όλα αυτά, ενίοτε με κυριεύει κατάθλιψη και αθυμία. Τί να κάνω; Δεν μπορώ να διορθωθώ...».Και ο Στάρετς την συμβούλευσε:
«Γιά να μάθης να μιλάς όμορφα και προσεκτικά, πρέπει πρώτα να μάθης να σωπαίνεις. Όσο θερμό και αν είναι το κελλί μας, αν ανοίγουμε συχνά το παράθυρο, θα παγώσει... Και αν ανοίγουμε κάθε τόσο ένα μπουκάλι με άρωμα, σύντομα θα εξατμισθή...
Γι’ αυτό ο Προφήτης Δαβίδ λέγει:
“Ἐκωφώθην καὶ ἐταπεινώθην καὶ ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν” (Ψαλμ.ΛΗ΄3΄)!!!
Ακούς τί λέγει;
“Ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν”!! Αποφάσισα, δηλαδή, να μην ξεστομίζω ούτε αγαθούς λόγους.
Και συνεχίζει ο Προφητάναξ:
“Ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου” (Ψαλμ.ΛΗ΄4΄)!!!»!!!
