«Θεία δικαιοσύνη είναι, να κάνης, αυτό που αναπαύει τον άλλο!
Εάν έχης, γιά παράδειγμα, να μοιρασθής κάτι με κάποιον άλλο, να του δώσης όχι το μισό από αυτό που έχεις (αυτό είναι ανθρώπινη δικαιοσύνη), αλλά όσο θέλει εκείνος!
Να του πης δηλαδή: «Πόσα θέλεις;»!
Να δίνης τα καλά και να κρατάς τα σάπια!
Να δίνης τα περισσότερα και να κρατάς τα λιγότερα!
Έχω παρατηρήσει ότι, όταν ο άνθρωπος αδικηθή και εφαρμόση την Θεία Δικαιοσύνη, ο Θεός τον δικαιώνει, ακόμη και σ’ αυτήν την ζωή!
Θυμάμαι εις τον στρατό, μετά τον πόλεμο, είχε έλθη ο Στρατηγός να δώση παράσημα. Εγώ, εκείνη την ήμερα έλειπα. Όταν εφώναξε το όνομά μου, εβγήκε ένας που ήταν από την Θεσσαλία και επήρε εκείνος το δικό μου παράσημο... Οι άλλοι στρατιώτες δεν μίλησαν, διότι τότε είχε φυλάκισι, αν έλεγες ψέματα. Όταν έφυγε ο Στρατηγός, εκείνος εκρύφθηκε, διότι οι άλλοι, θα τον εσκότωναν στο ξύλο... Όταν επέστρεψα, εφοβόταν και από μένα. Ήλθε από εδώ, ήλθε από εκεί, οπότε μου είπε:
«Να με συγχωρήσης, έκανα αυτό και αυτό…».
«Καλά έκανες και το επήρες», του είπα.
«Τί να το έκανα εγώ;».
Το εφορούσε ύστερα στις παρελάσεις…
Μετά από 40 χρόνια, έρχεται εδώ στο Μοναστήρι ο Στρατάρχης της 1ης Στρατιάς από την Θεσσαλία και μου φέρνει ένα παράσημο του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Όταν το είδα, μου ήλθε να γελάσω… Μετά από σαράντα χρόνια! Μου έκανε εντύπωσι ότι, από την Θεσσαλία ήταν εκείνος ο στρατιώτης, από την Θεσσαλία ήλθε και ο Στρατάρχης!!
Βλέπετε πώς γίνεται;;!!!
Ενώ, όταν ζητάμε να δικαιωθούμε, χάνουμε τελικά και αυτά εδώ, άλλα και εκείνα που μας ετοιμάζει ο Χριστός γιά την άλλη ζωή, αν αδικηθούμε. Γιά χαμένα πράγματα δηλαδή, χάνουμε τα σπουδαιότερα, τα αιώνια. Γιατί αυτά εδώ, έτσι και αλλιώς χαμένα είναι… Tί να τα κάνουμε;;»!!!
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
