<<Ο Όσιος Ποιμήν ασκήτευε μαζί με τους αδελφούς του εις την Αιγυπτιακή έρημο!!
Ο Παΐσιος, ο νεώτερος αδελφός, δεν είχε ακόμη κατορθώσει να διορθώση τις αδυναμίες του και εστενοχωρούσε με τις αταξίες του, τους υπολοίπους αδελφούς του.
«Αυτός ο μικρός, δεν μας αφήνει σε ησυχία…», είπε μιά ημέρα στενοχωρημένος στον μεγαλύτερο αδελφό του, ο Αββάς Ποιμήν.
«Έλα να φύγωμε από το μέρος αυτό, να ηρεμήση ο λογισμός μας».
Επήραν το δρόμο και έψαχναν να ανακαλύψουν τόπο κατάλληλο γιά να μείνουν.
Ο Παΐσιος όμως εκατάλαβε πως τ’ αδέλφια του τον άφησαν και έφυγαν. Έτσι εβγήκε να τους γυρεύη…
Ο Αββάς Ποιμήν τον είδε από μακρυά να έρχεται και είπε εις τον Αββά Ανούβ, τον μεγαλύτερο:
«Αββά, ας περιμένωμε τον αδελφό μας πού κοπιάζει να μας φθάση».
Επλησίασε τότε ο Παΐσιος και τους παραπονέθηκε:
«Πού πηγαίνετε πατέρες και με αφήνετε μόνο;».
«Φεύγομε αδελφέ γιά να εύρωμε ησυχία.
Εσύ διαρκώς μας θλίβεις με τις απερισκεψίες σου…», του είπε ο Αββάς Ποιμήν.
«Ναι! Ναι! Πάμε όλοι μαζί, όπου θέλετε!», είπε με αφέλεια ο νεαρός αδελφός.
Βλέποντας την ακακία του ο Αββάς Ποιμήν, είπε εις τον μεγάλο του αδελφό:
«Ας γυρίσωμε πίσω, Ανούβ!
Νομίζω πώς άθελά του ατακτεί ο μικρός αυτός ή ο Θεός επιτρέπει έτσι, γιά να ιδή την υπομονή μας»!
Τότε, επέστρεψαν οι αδελφοί εις το κελλί τους και έζησαν όλοι μαζί μέχρι τέλους!>!!!
Γ ε ρ ο ν τ ι κ ό ν
