Ο πατήρ Άγγελος Νησιώτης, θυμάται:
<<Το πρωΐ της 9ης Νοεμβρίου 1920 μας αναγγέλθηκε η εις Κύριον μετάστασίς Του!
Παρεκλήθην να συνοδεύσω το Σκήνος Του εις την Αίγινα, αμέσως, διότι ο αείμνηστος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τότε Διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, θέλησε να Τόν τιμήση με πράξι του Δ. Συμβουλίου και του Καθηγητικού Συλλόγου της Σχολής, γιά να ψαλή η νεκρώσιμη Ακολουθία εις τον Ιερό Ναό της Σχολής και να κηδευθή εις την αυλή της…
Η αείμνηστος Ευφημία, αδελφή της Ι. Μονής Αγίας Τριάδος, πού συνόδευε τον Άγιο Νεκτάριο κατά την ασθένειά Του εις την Αθήνα, με παρεκάλεσε, πρίν ληφθούν αποφάσεις, να Τόν μεταφέρουμε εις την Αίγινα, ώστε να ενταφιασθή εκεί ως Κτίτορας της Ιεράς Μονής.
Τούτο και έγινε!
Μετεφέραμε σε φέρετρο τον Άγιο, διά της Λεωφόρου Συγγρού, πού κατά την εποχή εκείνη ήταν τελείως κατεστραμμένη και το αυτοκίνητο με το φέρετρο, με πολύ ταλανισμό έφθασε εις τον Πειραιά. Εκεί απεθέσαμε το ιερό Σκήνος εις τον Νάρθηκα της Αγίας Τριάδος, όπου έμεινε επί ώρες, μέχρι την άφιξι του ατμοπλοίου «Πτερωτή», οπότε με πολλή ευλάβεια Τό μεταφέραμε εντός αυτού.
Όλες τις ώρες αυτές ο ήλιος έπεφτε πάνω εις το ιερό Σκήνος Του!
Στο ατμόπλοιο προσήλθε ο τότε Ιεροκήρυξ Αττικής, έπειτα Χίου, Σεβασμιώτατος Παντελεήμων Φωστίνης. Όταν εφθάσαμε εις την Αίγινα, υπεδέχθησαν τον Άγιο με κλάματα οι Αιγινήτες, οι οποίοι δεν άφησαν να τοποθετηθή σε φορείο, αλλά προθυμοποιήθησαν, να Τόν μεταφέρουν πεζή, εναλλασσόμενοι καθ’ οδόν, όχι γιατί κουράζονταν, αλλά γιά να λάβουν την ευλογία του Αγίου, και όλοι έλεγαν ότι, αισθάνονταν ελαφρό το βάρος, αν και το φέρετρο ήταν βαρύτατο! Σχηματίσθηκε μεγάλη συνοδεία! Από τα σπίτια έβγαιναν οι οικοδέσποινες με θυμίαμα κλαίγοντας. Όταν δε εβγήκαμε από την πόλι εις τα κτήματα, οι κάτοικοι έκλαιγαν γοερά την απώλεια του Προστάτη της νήσου. Μάλιστα ένας γέρων 105 ετών εφώναζε ότι, έχασε το νησί τον Αίτιο της ευφορίας του!
Έτσι, νύκτα πλέον, εφθάσαμε εις την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος. Οι αδελφές με κλάματα υποδέχονταν τον πνευματικό τους Πατέρα και απέθεσαν το φέρετρό Του εις τον Ι.Ναό. Όλο το πλήθος γέμισε τον Ναό και την αυλή και όλη τη νύκτα ήσαν αναμμένες πολλές λαμπάδες μεγάλες και μικρές και παρ’ όλη την εποχή υπήρχε εις τον Ναό βαρύτατη και θερμή ατμόσφαιρα. Εψάλαμε την νύκτα την νεκρώσιμη Ακολουθία προς Κληρικούς εν μέσω συρροής κόσμου, αφήνοντας την συνηθισμένη Ακολουθία γιά την επομένη, και όμως, ο νεκρός δεν υπέστη αλλοίωσι αν και από της κοιμήσεώς Του, είχαν περάσει 35 με 40 ώρες!
Ίδρωνε ο Άγιος εις το μέτωπό Του και ευωδίαζε!
Πολλοί δε συνέλεξαν τον ιδρώτα με βαμβάκι, γιά να το έχουν ως φυλακτό!
Την νύκτα εκείνη, μας διηγήθηκε η αείμνηστη Ηγουμένη της Ι.Μονής, Ξένη Μοναχή, τυφλή ως γνωστόν, ότι το απόγευμα της 8ης Νοεμβρίου έλαβον οι αδελφές τηλεγράφημα από την Αθήνα, ότι η κατάστασι του Σεβασμιωτάτου εβελτιώθη αισθητά και εχάρηκαν… Η Ηγουμένη τότε, εβγήκε από το κελλί της, γιά να μάθη το αίτιο της χαράς τους. Και παρόλο που έμαθε γιά το τηλεγράφημα, ανακοίνωσε εις τις αδελφές ότι, ο Άγιος Νεκτάριος δεν είναι καλά και ίσως πέθανε, διότι Τόν είδε εις την αυλή της Μονής και την αποχαιρέτησε, λέγοντάς της:
«Ήλθα να σας αποχαιρετήσω. Φεύγω! Χαίρετε!»!
Και ύστερα από δύο ώρες, επείγον τηλεγράφημα ειδοποιούσε ότι ο Δεσπότης τους, απεδήμησε εις Κύριον!
Η Ιερά Μονή από την 9η Νοεμβρίου έφερε εργάτες και ετοίμασε το μνημείο του Αγίου εις τον υποδειχθέντα τόπο, μεταξύ των δύο πεύκων· επειδή όμως οι εργάτες παρέτειναν την εργασία μέχρι και πέρα του μεσημεριού της 10ης Νοεμβρίου, η νεκρώσιμος Ακολουθία εψάλη την 4η μ.μ. της 10ης Νοεμβρίου και εναπετέθη το ιερό Σκήνος Του εις το μνημείο 48 ολόκληρες ώρες μετά την κοίμησί Του!
Μετά τόσο ταλανισμό πού υπέστη κατά την μεταφορά Του από το Αρεταίειο Νοσοκομείο μέχρι την Ι. Μονή εις την Αίγινα και την υψηλή θερμοκρασία πού επικράτησε εις τον Ι. Ναό, όπου εναπετέθηκε το ιερό Σκήνος, καμμία αλλοίωσι δεν υπέστη ούτε παρουσίασε σήψι ή δυσοσμία και έτσι δόθηκε στους παρόντες ένα δείγμα της Αγιότητός Του! Και με αυτές τις εικόνες και αντιλήψεις αποχώρησαν όλοι από την Ι. Μονή φέροντας μάλιστα και ενθύμια από το φέρετρό Του!>>!!!
Πηγή: «ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ. Η επίσκεψί Του στη Σύρο στην Αγία Παρασκευή».
Μ.Χατζηγεωργίου. Σελ.91.
