Μια άλλη φορά έχοντας τoν π. Νικόλαο στo πίσω κάθισμα (o π. Νικόλαος επιθυμούσε πάντοτε να κάθεται στο πίσω κάθισμα
ώστε να μπορεί να ανοίγει τα χαρτιά του να μελετάει ή να ενημερώνει το ημερολόγιό
του με τις υποχρεώσεις του, ή να προσεύχεται, αλλά, και για να αποφεύγει την αργολογία)
και ενώ οδηγούσα στην Αττική οδό με σταμάτησε η Τροχαία επειδή δεν φορούσα ζώνη
ασφαλείας.
Ο τροχονόμος μετά από μια σύντομη στιχομυθία και παρατήρηση μου
ζήτησε την άδεια οδήγησης και αποσύρθηκε στο περιπολικό πίσω από το αυτοκίνητό
μου για να γράψει την κλήση. Ο π. Νικόλαος δεν είχε μιλήσει καθόλου. Όμως
κατάλαβα ότι έκανε προσευχή. Από τους καθρέφτες του αυτοκινήτου μπορούσα να
παρατηρώ εναλλάξ τον π. Νικόλαο να
προσεύχεται και τον τροχονόμο να έχει ανοίξει το μπλοκ και να ετοιμάζεται να
γράψει την κλήση με το στυλό στο χέρι. Κάποια στιγμή βλέπω τον τροχονόμο να
κλείνει το μπλοκ και να απευθύνεται στον συνάδελφό του. Μετά βλέπω και τους δυό να με πλησιάζουν. Μου εξήγησαν ότι αυτή την
φορά θα μου χάριζαν την κλήση. Μετά στράφηκαν στον π. Νικόλαο και του είπαν,
«πάτερ σας παρακαλούμε να προσεύχεσθε για
μας γιατί είναι επικίνδυνο το επάγγελμά μας». Ο π. Νικόλαος τους ευχαρίστησε με
ένα γλυκύ χαμόγελο και μια ελαφριά υπόκλιση και μετά σημείωσε τα ονόματά τους.
Αντί να μας γράψουν αυτοί στα κατάστιχά τους, τους έγραψε ο π. Νικόλαος στα
δικά του κατάστιχα!
Πηγή: «Ο Ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006) » Εκδόσεις
«Ορθόδοξος Κυψέλη» Οκτώβριος 2007
