ΤΟ ΣΕΒΑΣΤΙΚΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ.

Ο Σουλπίκιος Σεβήρος (363 – 420 μ. Χ.) συνάντησε κάποτε έναν ερημίτη, άγιο άνθρωπο, που ζούσε σε απόσταση δώδεκα μιλίων από τον Νείλο. Έμενε στους πρόποδες ενός βουνού και είχε στην διάθεσή του κάτι πολύ σπάνιο για την περιοχή:  ένα πηγάδι. Μόνος σύντροφός του ήταν ένα βόδι, που κάθε ημέρα γύριζε τον τροχό για την άντληση του νερού. Έτσι, ο κήπος του ερημίτη ήταν καταπράσινος και γεμάτος καρπούς, πράγμα που δεν συναντάει κάποιος σ’ εκείνα τα μέρη.

Ο ερημίτης, αφού προσέφερε λίγο από το φτωχικό του φαγητό στον Σεβήρο, του πρότεινε να κάνουν έναν μικρό περίπατο. Καθώς περπατούσαν, συνάντησαν ένα δάσος με φοίνικες.
-Να και το επιδόρπιό μας, είπε ο ασκητής.

Ωστόσο, λίγα μέτρα πριν φτάσουν κοντά στους φοίνικες, εμφανίστηκε από μακριά ένα λιοντάρι. Ο Σεβήρος και ο οδηγός του πισωπάτησαν τρέμοντας από τον φόβο τους. Αντίθετα, ο ερημίτης προχώρησε άφοβα προς το μέρος του λιονταριού. Εκείνο κοντοστάθηκε, και περίμενε. Ο Γέροντας έπιασε από τα χαμηλά κλαδιά ενός δέντρου, και έκοψε ένα κατακίτρινο τσαμπί φοινικοστάφυλα. Το θηρίο τότε τον πλησίασε και πήρε την τροφή από τα χέρια του σαν να ήταν κάποιο ήμερο κατοικίδιο. Μόλις έφαγε, έκανε μεταβολή και εξαφανίσθηκε. Ο Σεβήρος και ο οδηγός του παρακολούθησαν την ειρηνική αυτή σκηνή φοβισμένοι μεν, αλλά και γεμάτοι θαυμασμό για την ωραία σχέση του Αγίου εκείνου ανθρώπου με το άγριο ζώο.

Πηγή: ΖΩΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.

Εκδόσεις "Ο Άγιος Στέφανος"