Η ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΚΑΙ ΒΑΘΕΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ!!!

Κάποτε ο Ηγούμενος π. Αθανάσιος ο Γρηγοριάτης, βρισκόταν στο γραφείο του μ' ένα μοναχό. Αυτός ο μοναχός ήταν τρομερά οξύθυμος και, πάνω στην συζήτηση, γιά να επιβάλει την γνώμη του, ερράπισε τον Ηγούμενο.

Τότε φάνηκε τo μεγαλείο της αρετής του Ηγουμένου. Δεν αντέδρασε καθόλου. Ούτε θύμωσε ούτε είπε κάτι. Ειρηνικώτατος πήρε την ηγουμενική του ράβδο και πήγε στην Εκκλησία. Είχε αρχίσει ο εσπερινός και ο Ηγούμενος έψαλλε σαν να μην είχε συμβεί τίποτε.

      Έκτοτε ούτε είπε κάτι ούτε και έκανε κάποια ενέργεια εναντίον του εν λόγω μοναχού, ενώ ως Ηγούμενος θα μπορούσε ακόμα και να τον διώξει από το Μοναστήρι. Εκείνος, όμως, ούτε καν μιά απλή παρατήρηση του έκανε προς συμμόρφωση. Το μόνο που έκανε, ήταν να προσεύχεται με θέρμη γιά τον οξύθυμο μοναχό, που τόσο άσχημα του είχε συμπεριφερθή.
     Πέρασαν τα χρόνια, ο μοναχός αρρώστησε βαρειά και όλα έδειχναν ότι ήταν στα τελευταία του. Ο Χριστός και η Παναγία δεν τον άφησαν όμως αβοήθητο, γιατί είχε μεν το πάθος του θυμού, αλλά παράλληλα είχε εργασθή και είχε προσφέρει πολλά γιά το Μοναστήρι του και γιά το Άγιο Όρος γενικά.

Ήλθε λοιπόν σε μετάνοια και συναίσθηση, και ζήτησε από τους αδελφούς του να φωνάξουν τον Ηγούμενο. Μόλις εκείνος μπήκε στο κελλί του, ο μοναχός του έβαλε συντετριμμένος μετάνοια και ζητούσε να τον συγχωρήσει, που τόλμησε κάποτε να σηκώσει το χέρι του και να τον χτυπήσει.
Τότε ο π. Αθανάσιος του είπε, με σκοπό να τον ωφελήσει:

«Πάτερ μου, ολόκληρη την ζωή σου αγωνίσθηκες να κτίζεις ντουβάρια και Μετόχια. Καλά όλα αυτά. Όμως, για την ώρα του επιγείου τέλους σου, έκανες κάποια προετοιμασία;»

«Συγχώρησέ με, συγχώρησέ με», επαναλάμβανε συνεχώς ο μοναχός και έκλαιγε με αναφιλητά.

«Εγώ σε έχω συγχωρήσει από τότε, αμέσως. Αλλά τώρα, καλά έκανες και με φώναξες, γιά να σου διαβάσω την συγχωρητική ευχή», του είπε με πολλή αγάπη και ταπείνωση, ο πατήρ Αθανάσιος. Μόλις τελείωσε την ευχή ο Ηγούμενος, ο μοναχός εκοιμήθη ειρηνικά και εν μετανοία.

Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:253 – ΟΚΤ-ΝΟΕ-ΔΕΚ  2017 σελ.4