Υπήρξε ένας από τους μεγάλους Mοναχούς του
καιρού μας. Μπήκε νέος στο Μοναστήρι και κατά τη διάρκεια των σαράντα ετών της
κοινοβιακής του ζωής, ο γ.Παΐσιος Νιχιτένκου αφοσιώθηκε σ' ένα μόνο διακόνημα: Αυτό
του μάγειρα.
Δεν έκανε ποτέ παρακοή, δεν ζήτησε ποτέ να
αντικατασταθή από κάποιον άλλο, δεν αντιμίλησε ποτέ.
Τηρούσε πάντα σιωπή, απαγγέλλοντας νοερά την ευχή
του Ιησού και έχοντας διαρκώς δάκρυα στα μάτια.
Από την ταπείνωση και την υπακοή του ο π. Παΐσιος,
είχε δεχθή από τον Θεό το χάρισμα των δακρύων και την προσευχή της καρδιάς.
Ό,τι κι αν έκανε, είτε καθάριζε τα λαχανικά, είτε άναβε τη φωτιά, είτε ετοίμαζε
το φαγητό είχε διαρκώς στα χείλη του το όνομα του Κυρίου και μεσ' στην ψυχή του
τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος.
Περάσαμε πολλά χρόνια μαζί!! Είδα το πρόσωπό του
να φωτίζεται από μια χαρά ανείπωτη, τον είδα να μοχθή στα μαγειρεία, τον
παρατηρούσα μέσα στην Εκκλησία, πάντα όρθιος να χύνει πολλά δάκρυα, τον άκουσα
να κάνει μετάνοιες μέσα στο κελί του ή άλλοτε να κλαίει, σαν μικρό παιδί,
μπροστά στις εικόνες!!
Παρ' όλα αυτά, ο Μοναχός Παΐσιος δεν είχε ποτέ το
πρόσωπο σκυθρωπό, αντίθετα ήταν ήρεμος όπως ο ουρανός την άνοιξη, με το
χαμόγελο στα χείλη, γλυκός και αθώος, όπως ένα παιδί του Χριστού!!!
Πηγή: Μικρό Γεροντικό της Μολδαβίας (Εν Πλω)
