Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

«Ω ΑΓΓΕΛΕ ΘΕΟΥ, Ο ΠΑΡΕΣΤΩΣ ΑΜΕΣΩΣ…»!!!

Πόση δύναμη έχει ο Άγγελος! Βοηθάει ακόμη και με την σιωπή Του!

Κάποτε ευρισκόμουν, ανθρωπίνως, σε  αδιέξοδο… Από  την  θλίψη αισθανόμουν  να  μου χτυπούν το κεφάλι με σμίλη, γιά να μου σπάσουν το κούτελο. Τα μάτια μου ενόμιζα ότι, «θα πεταχθούν έξω», ιδιαίτερα το δεξί. Πόνος ανυπόφορος! Έφερνα σβούρα,  σπαρταρούσα  από  τον πόνο. Δεν ήξερα τί να κάνω... Έκανα προσευχή και ζητούσα από τον Θεόν, να ευρεθή ένας τρόπος να ηρεμίσω.

Και ξαφνικά, βλέπω στον δεξιό μου ώμο, τον Φύλακα Άγγελό μου! Εφαίνετο, σαν δώδεκα χρονών παιδάκι! Είχε ένα όμορφο στρογγυλό προσωπάκι με ολόγλυκα ματάκια! Ένα προσωπάκι, που φεγγοβολούσε! Και μόνο με την παρουσία Του, μου έφυγε και ο πόνος και όλα, όχι από την χαρά, αλλά από την Θεία Χάρη! Η χαρά δεν διώχνει τον πόνο… Έχεις τον πόνο και συγχρόνως χαίρεσαι… Ενώ η Θεία Χάρις!!!... Μεγάλη υπόθεση! Δεν περιγράφεται!

«Αν είναι έτσι», είπα, «όχι με σμίλη, αλλά με βαριοπούλα ας με χτυπούν στο κεφάλι!»! Άξιζε  να  μου  σπάσουν  το  κεφάλι,  και  μόνο  γι αυτήν την εμπειρία!!!

 

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης