<<Αν δεν παρακολουθεί κάποιος τον εαυτό του, μπορεί όταν κάνει ένα σφάλμα και του λένε να προσέχει, να νομίζει ότι τον αδικούν και να φθάνει στην αναίδεια.
Μιά αδελφή, λ.χ., βάζει περισσότερο φυτοφάρμακο και καίει με το ράντισμα τα φύλλα από τις ελιές. Της κάνουν παρατήρηση και αντί να συναισθανθή το λάθος της και να πει, «ευλόγησον», νοιώθει αδικημένη και κλαίει.
«Με αδικούν…», λέει και συνεχίζει με τον λογισμό της: «Αν έπεφτε ακρίδα και χαλούσε τα δένδρα, δεν θα μιλούσαν, ενώ τώρα που τα χάλασα εγώ, φωνάζουν. Χριστέ μου, μόνο Εσύ με καταλαβαίνεις…!».
Και δώσ’ του δάκρυα…! Μπορεί να νοιώθει και χαρά, γιατί σκέφτεται, ότι θα έχει μισθό από την «αδικία» που δέχθηκε και να ευγνωμονεί (..!) τον Χριστό…!
Αυτό είναι μία λανθασμένη κατάσταση, είναι μεγάλη πλάνη…>>
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994)
