Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2021

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΝΤΟΥ, ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟΝ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ (Μέρος Α')!!

Η ελπιδοφόρα εμπειρία, τριάντα ετών καθηλωτικών ασθενειών και πόνων!

  Η Δήμητρα Κόντου γεννήθηκε το 1952 στο χωριό Λυκούρια Καλαβρύτων και ήταν το δεύτερο παιδί από τα δέκα της οικογενείας… Το 1965 έγινε η διάγνωση ότι πάσχει από «μυασθένεια». Από το έτος αυτό άρχισε η μαρτυρική πορεία της. Άρχισε να δυσκολεύεται σε όλες τις κινήσεις της. Όπως αναφέρει η ίδια:

 «Είχα πολύ πεσμένες τις μυϊκές μου δυνάμεις σ’ όλο το σώμα. Έπεφτα απότομα κάτω και δεν μπορούσα να σηκωθώ μόνη μου. Φαγητό και νερό πολύ λίγο, διότι δεν μπορούσα να μασήσω και να καταπιώ, και γιά να μη στενοχωρώ τους γονείς μου, δεν τους το έλεγα και αυτό, γιατί έβλεπα ότι η φτώχεια και η πολλή στέρηση δεν τους έδινε δυνατότητα γιά κάτι καλλίτερο. Πολλές φορές έπεσα στην λάσπη γιά ώρες ή πάνω στα χιόνια γιά πολύ ή μούσκεψα στη βροχή, διότι οι γονείς μου έλειπαν όλη την ημέρα από το σπίτι, δουλεύοντας σε αγροτικές εργασίες.

Έτσι κύλησαν τα πρώτα χρόνια της αρρώστιας στο χωριό. Μετά τρία χρόνια μπόρεσα να μπω σε Νοσοκομείο των Αθηνών. Από εδώ και πέρα αρχίζει μιά άλλη πορεία σε διάφορα Νοσοκομεία. Σε κάθε Νοσοκομείο καθόμουν 6 μήνες, μακριά από την οικογενειακή φροντίδα και με ανάγκες ρουχισμού, χρημάτων κ.τ.λ..

Το 1971 στο Νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού των Αθηνών εξομολογήθηκα.

Έπεσαν τα πρώτα λέπια της αμαρτίας από τα μάτια μου, κάτω από το επιτραχήλι του σεβαστού γέροντος π. Ελπιδίου, πνευματικού του Νοσοκομείου. Διάλεξε (ο Κύριος) γιά τόπο της συναντήσεώς μας το Νοσοκομείο!»!

 Το 1975 και γιά πέντε χρόνια ήταν τρόφιμος του ασύλου Ανιάτων Πατρών…

 «Το 1980 άνοιξε», ομολογεί η ίδια, «τους κρουνούς του ελέους Του και της ευσπλαγχνίας Του (ο Θεός) και με βύθισε μέσα Του! Ευρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης! Μου δόθηκε Ολόκληρος! Πώς;;; Θαύμασα Πατρική Αγάπη!!!

Από το κεφάλι μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη· ήταν τόση ή μυϊκή ατονία, που τίποτε δεν μπορούσε να κινηθή και να λειτουργήσει επάνω μου. Έδινα την εικόνα ενός φυτού. Τα μάτια δεν άνοιγαν γιά να δουν, αλλά και όταν άνοιγαν, τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου, ούτε να καταπιώ το σίελό μου. Τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους, είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα. Η καρδιά, δύο φορές, σταμάτησε με ανακοπή, το γαστρεντερικό σύστημα δεν λειτουργούσε, τα τρία τέταρτα του στομάχου είχαν νεκρωθή, τα νεφρά με κολικούς, αιμορραγίες κ.τ.λ.. Στο ουροποιητικό, δώδεκα χρόνια, υπήρχε καθετήρας. Το κυκλοφορικό, με πολλά προβλήματα και θρομβώσεις, η αρτηριακή πίεση, με πολλές διακυμάνσεις. Το φλεβικό σύστημα κατατρυπημένο, όλα τα σημεία του σώματος ανοιγμένα από αποκαλύψεις, φλεβοκεντήσεις, βιοψίες κ.τ.λ.. Στη μύτη, είχα γιά έξι χρόνια, ένα σωληνάκι, που έφθανε μέχρι το στομάχι γιά να μπορώ να παίρνω τα φάρμακά μου, αφού δεν μπορούσα από το στόμα. Ουρολοιμώξεις συνεχόμενες, γιά δώδεκα χρόνια με βαρειές αντιβιώσεις. Πονοκέφαλοι, που δεν αντιμετωπίζοντο με τίποτε. Έπαιρνα την ημέρα οκτώ ναρκωτικές ενέσεις ενδοφλεβίως. Είχα γιά τρία συνεχή χρόνια ορό, χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μιά κουταλιά γάλα. Έτσι εδοκίμασα στον τέλειο βαθμό της, την πείνα και την δίψα. Στερήθηκα τον ύπνο, αυτά τα τρία χρόνια που είχα τους ορούς, γιατί έπρεπε να τους παρακολουθώ· η δε δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα εξήντα με εβδομήντα χάπια με άδειο τελείως στομάχι. Πολλάκις επλησίασα τη γεύση του θανάτου.

Βέβαια, όλα αυτά εφαίνοντο σαν ταλαιπωρίες, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω τη γλυκύτητα και την εσωτερική ανάπαυση και χαρά! Αυτό μόνο θα πω: “Νοερά αγκάλιαζα και καταφιλούσα ορούς, οξυγόνο, πληγές... Το Άσυλο ήταν γιά μένα το εκπαιδευτήριο του Πατέρα μου, προκειμένου να μάθω τη γλώσσα του Ουρανού”»!!!

 Η ζωή της Δήμητρας, δεν ήταν μόνο ζωή οδύνης και πόνου, αλλά συγχρόνως και ζωή ευφροσύνης πνευματικής! Ποιά ήταν η πνευματική της πορεία το διηγείται η ίδια:

 «Εγώ δεν ήξερα τί θα πει πνευματική ζωή, όταν ήμουν παιδί. Οι γονείς μου, μού έδωσαν την ευσέβειά τους, αλλά από εκείνο το σωτήριο έτος του 1965, που προσωπικά θέλησε η Αγάπη του Θεού να με επισκεφθή..., κάτι έγινε μέσα μου! Ολόκληρο το είναι μου εκολλήθη οπίσω Του! Άλλη πνοή μέσα μου δεν υπήρχε, μονάχα μία φλόγα έκαιγε μέσα μου! Έτσι αισθάνθηκα! Όλα μου έγιναν αδιάφορα, όλα ξένα, όλα άσχετα, δέσιμο με τη γη κανένα! Βαθειά ανάπαυση και ξεγνοιασιά απλώθηκε στην παιδική μου καρδιά! Τα πάντα τα έβαλα κάτω από την Αιωνιότητα και εδέχθηκα ευγνωμόνως τις ασθένειες, διότι, σαν άλλη καθαρτήριος κάμινος, θα με ετοίμαζαν γιά την μέλλουσα λατρευτή μου Πατρίδα!»!!!

 Η Δήμητρα πολλές φορές ένοιωθε αυτές τις μεταπτώσεις, από τον πόνο και την οδύνη, στην αναψυχή και τη λύτρωση. Έγραφε:

 «Όλα μου τα δεινά, ουδεμία αντιμετώπιση έχουν. Όταν όμως όλη αυτή η κατάσταση είναι τυλιγμένη με θαλπωρή και με Θεϊκές απολαύσεις, τότε και η πορεία είναι πανηγυρική! Όταν όμως είναι γυμνή από εκείνο το ένδυμα και είναι μόνη της, τότε ορμάνε όλων των ειδών οι λογισμοί, όπως: “Όλους τους πόνους εσύ θα τους δοκιμάσεις;; Όλα από πάνω σου θα περάσουν;; Κάθεσαι στη γη ακόμα, γιά να ρουφήξεις όλο τον πόνο;;”... Kαι τότε γεμίζω ολιγοψυχία, μικροψυχία, κλάμα... Είναι μεγάλη η ένταση της οδύνης μου... Και τότε “προσεδεχόμην τον Θεόν τον Σώζοντά με από ολιγοψυχίας και από καταιγίδος”»!!

 

Πηγή: «Γίνονται Θαύματα Σήμερα;» - Εκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»