Ένας γιός, πήγε τον ηλικιωμένο πατέρα του σε ένα καλό εστιατόριο, γιά να του προσφέρει ένα όμορφο γεύμα. Ο πατέρας, εκτός της μεγάλης ηλικίας του, ήταν και αρκετά αδύναμος. Ενώ, λοιπόν, έτρωγε, λερωνόταν, λόγω της φυσικής αδυναμίας του. Κάποιοι πελάτες σε διπλανά τραπέζια, παρακολουθώντας τον γέροντα πατέρα, έδειχναν αδιάκριτα την δυσφορία τους. Ο γιός ήρεμος τελείωσε το γεύμα του, και άρχισε σιγά-σιγά να καθαρίζει και να περιποιείται με ευγένεια και υπομονή τον λερωμένο αλλά χαρούμενο πατέρα του.
Όλο το εστιατόριο, παρακολουθούσε τον νέο με απορία…
Πώς αυτός ο νέος, έπραττε με χαρά αυτό το δύσκολο έργο και μάλιστα δημόσια;;
Ο γιός τακτοποίησε τον λογαριασμό, σήκωσε τον πατέρα του και κατευθύνθηκαν προς την έξοδο. Εκείνη την στιγμή, ένας κύριος ανάμεσα στους πελάτες σηκώθηκε και απευθύνθηκε με ευγένεια και σεβασμό προς τον νέο, λέγοντας του:
«Νεαρέ μου, νομίζω ότι έχετε αφήσει κάτι πίσω σας…».
Ο νέος κοιτώντας το τραπέζι τους, απάντησε με σιγουριά:
«Όχι κύριε, δεν έχουμε αφήσει κάτι».
Και ο κύριος, επαινώντας τον δημόσια, του είπε με δυνατή και συγκινητική φωνή:
«Ναι, άφησες! Έδωσες ένα μάθημα γιά κάθε γιό και μιά ελπίδα γιά κάθε πατέρα!»!!